ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΑΧΥΡΟ

Σ' έναν ουρανό χωρίς χρώμα, σε μια μουσική χωρίς μελωδία
Υπομονή, μετάνοια, χαμηλωμένα βλέμματα,
άναρθρες, άδειες, ανόητες φωνές
Με σφιγμένα χέρια σε γροθιές,
πληγωμένα από την αγκάθινη αγκάλη της απώλειας
Βιάζουν τα κορμιά και τις ψυχές τους
Ιεροφάντες σ' ένα μυστήριο ατέρμονης ανίας
Βιάζουν τα κορμιά και τις ψυχές τους,
το μικρό παιδί που γερνά θλιμμένο μέσα τους
Αν δεν τα μάτια τους ξανανοίξουν έκπληκτα
μπρος στην ευλαβική αθωότητα που τους γυρνά την πλάτη
Στο τέλμα παλεύοντας ν' ανασηκωθούν
Μα τα χέρια των εραστών που αγκάλιαζαν,
τώρα ένοχα προσεύχονται
Όπως το αέναο άστρο σβήνει τη λάμψη του πάνω στα σκυμμένα κεφάλια
Σα να μη θέλει πια να φωτίζει τους ανθρώπους από άχυρο.

ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΑΠΛΗ

Mια κίνηση απλή και το γρανάζι δειλά γυρνάει προκαλώντας πόνο σε μια σκουριασμένη μηχανή...
Μια κίνηση απλή...ίσως ένα νεύμα, ένα χαμόγελο...και ο ουρανός σκοτεινιάζει ανδρειώνοντας το αρνητικό.
Μια κίνηση απλή...ίσως ένα χέρι υψωμένο ή πάλι σφιγμένο σε γροθιά...και το ηφαίστειο ξερνάει τη λάβα του πάνω στις μεγαλόπρεπες στήλες ενός ανόητου πολιτισμού.
Μια κίνηση απλή...ίσως ένα χάδι, μια αγκαλιά...και οι πόρνες κοκκινίζουν από ντροπή.
Μια κίνηση απλή...μπορεί δικιά μου, μπορεί δικιά σου...κι εκείνοι θερίζουν τους κεραυνούς και τις φωτιές μας.
Μια κίνηση απλή...και οι βωμοί των άθλιων θεών τους καταρρέουν ελευθερώνοντας τον ουρανό μας.
Μια κίνηση απλή...και ο βάλτος γίνεται ερίζω, η νεκρική σιωπή ουρλιαχτό.
Μια κίνηση απλή...ίσως ένα βλέμμα που ορθώνεται πιο ψηλά από το γκρίζο και ενώνεται με την ήρεμη δύναμη του χάους.
Μια κίνηση απλή...κι εκείνοι ζαρώνουν από το φόβο τους.
Ένας ήχος απλός...το κλικ ενός αναπτήρα που δίνει λάμψη στην όμορφη δυναμίτιδά μας...