ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ, ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ...

Η μέρα ήταν υπέροχη
-έτσι μου είπαν κάποιοι περαστικοί-
Κάτι λουλούδια ξεχάστηκαν και άνθισαν
Και όσα πουλιά γλίτωσαν τις πέτρες
Βρήκαν το κουράγιο να κελαηδήσουν
Στην άκρη του δρόμου πέντε παιδιά
Παίζουν κρυφτό με το χρόνο
Κι ένα ζευγάρι γέρικα χέρια
Αναζητούν στα σκουπίδια μιαν ανάμνηση ζωής
Δυο ερωτευμένοι με μάτια θολωμένα
Από την τρέλα του ανέφικτου
Σ’ ένα παγκάκι σωριασμένες ελπίδες
Που ταξίδεψαν μέχρι τον πάτο
Ενός γυάλινου μπουκαλιού μπύρας
Εκκωφαντικές σειρήνες καταδιώκουν
Κάποιον που έκλεψε ένα όνειρο
Τσαλακωμένα φύλλα εφημερίδας,
Γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ,
Μεταλλικά κουτιά ενός μεγαλόπρεπα ανόητου πολιτισμού
Βήματα φοβισμένα, βήματα βιαστικά
Στην καρδιά ενός κοπαδιού με άσπρο τρίχωμα
Και μαύρα σωθικά
Οι καμινάδες ενός εργοστασίου που ξερνάνε
Την καπνισμένη αγωνία των εργατών
Οι χαμηλές στέγες των σπιτιών
Που σκεπάζουν τόσες διαψευσμένες ευτυχίες
Στην καρδιά του πλήθους
Εγώ
Αβάσταχτα μόνη
Φωτεινές πινακίδες νέον
Μουσικές από έναν αόρατο θίασο
Μάτια τρομαγμένα, μάτια δακρυσμένα
Μάτια κόκκινα
Ατσάλινα κάγκελα και λευκοί τοίχοι
Ο καθρέφτης που δεν τολμάμε να κοιτάξουμε
Ένα άδειο πακέτο Μάλμπορο
Στο παλιό λιμάνι γέρικα σκυλιά και ξεχασμένες αποσκευές
και ναυάγια ποιημάτων που δε γράφτηκαν ποτέ
Στέκομαι στην προβλήτα
Εγώ
Λυπημένη
Όπως άλλοτε

Όπως πάντα
Ν' αδειάζω τη στάχτη μου στην αφρισμένη θάλασσα
Να σκέφτομαι…
Υπέροχη μέρα, όμορφη πόλη
Να πεθάνει κανείς