Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Η επιστημονική κοινότητα δημοσίευσε μια έρευνα η οποία αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η θερμοκρασία της γης ανεβαίνει όλο και περισσότερο.

Η υπερθέρμανση του πλανήτη οφείλεται σε πράγματα που εσείς κάνατε,ή που αμελήσατε να κάνετε.

Αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα σύντομα, μέχρι να μεγαλώσω, δεν θα έχει μείνει κανένα ψάρι στη θάλασσα.

Τα δάση και ο καθαρός αέρας θα ανήκουν στο παρελθόν.

Οι πάγοι στους πόλους θα λιώσουν.

Η στάθμη της θάλασσας θ'ανέβει.

Ολόκληρες χώρες θα εξαφανισθούν.

Η ζωή θα αλλάξει -με τρόπους που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.

Μπορεί να υπάρξουν λοιμοί,επιδημίες, η διάρκεια ζωής θα μικρύνει.

Και δε μιλάμε απλά για το μέλλον.

Μιλάμε για το δικό μου μέλλον.

Δεν πρόκειται όμως για κάτι καινούριο.

Εσείς οι μεγάλοι τα ξέρατε όλα αυτά εδώ και χρόνια.

Κι ενώ μπορούσατε να έχετε κάνει κάτι,δεν κάνατε τίποτα.

Μπορείτε ίσως να πείτε ότι "δεν είναι δικό μου πρόβλημα".

Μπορείτε ακόμη να πείτε ότι "δε θα ζω σε 50 χρόνια".

Από δω και πέρα όμως δεν μπορείτε να πείτε ότι "δεν ήξερα".

Από σήμερα, τα όρια στενεύουν.

Πρέπει να διαλέξετε στρατόπεδο.

Ή τάσσεστε υπέρ του μέλλοντός μου,ή εναντίον του.

Ή είστε φίλοι,ή είστε εχθροί.

Μπορεί σήμερα να είμαι απλώς ένα παιδί,αύριο όμως θα είναι διαφορετικά.

Αυτή είναι και η τελευταία φορά που σας μιλάω.

Σας δώθηκε η ευκαιρία να διορθώσετε το πρόβλημα.

Τώρα ήρθε η σειρά μας.

Δε θα είμαστε πλέον χαριτωμένα παιδάκια.

Δε θα εξαρτώμαστε από εσάς.

Και σίγουρα δε θα απαρνηθούμε το μέλλον μας.

(copyright@greenpeace-commercial for greece)

Είναι ατομική ευθύνη όλων μας, εμένα, εσένα, να προστατεύσουμε το περιβάλλον μας μέσα από την καθημερινή υπεύθυνη συμπεριφορά μας και την αμέριστη υποστήριξη φορέων και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων με αυτόν τον σκοπό. Η οικολογία δεν είναι μόδα, είναι ο μόνος δρόμος για να μπορούμε ν' αναπνέουμε καθαρό αέρα, για να μπορούμε να ζήσουμε.

ROMANCE by E.A.POE

(photo copyright deviantart.com)
-


Romance, who loves to nod and sing,
With drowsy head and folded wing,
Among the green leaves as they shake
Far down within some shadowy lake,
To me a painted paroquet
Hath been- a most familiar bird-
Taught me my alphabet to say-
To lisp my very earliest word
While in the wild wood I did lie,
A child- with a most knowing eye.
Of late, eternal Condor years
So shake the very Heaven on high
With tumult as they thunder by,
I have no time for idle cares
Through gazing on the unquiet sky.
And when an hour with calmer wings
Its down upon my spirit flings-
That little time with lyre and rhyme
To while away- forbidden things!
My heart would feel to be a crime

Unless it trembled with the strings.

ABSOLUT AGAINST...

Ό,τι αγαπήσαμε

σε αυτόν τον κόσμο

ήταν πάντα

ενάντιά του...

σημασία δεν έχει εδώ

η νίκη ή η ήττα

όμορφη λάμψη που έχουν τα μάτια σου σαν πολεμάς...

VENUS IN FURS (Velvet Underground)

Γιατί η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού είναι αυτή που αγαπάμε πιο πολύ

Shiny, shiny, shiny boots of leather

Whiplash girlchild in the dark

Clubs and bells, your servant, dont forsake him

Strike, dear mistress, and cure his heart

Downy sins of streetlight fancies

Chase the costumes she shall wear

Ermine furs adorn the imperious

Severin, severin awaits you there

I am tired, I am wearyI could sleep for a thousand years

A thousand dreams that would awake me

Different colors made of tears

Kiss the boot of shiny, shiny leather

Shiny leather in the dark

Tongue of thongs, the belt that does await you

Strike, dear mistress, and cure his heart

Severin, severin, speak so slightly

Severin, down on your bended knee

Taste the whip, in love not given lightly

Taste the whip, now plead for me

I am tired, I am wearyI could sleep for a thousand years

A thousand dreams that would awake me

Different colors made of tears

Shiny, shiny, shiny boots of leather

Whiplash girlchild in the dark

Severin, your servant comes in bells, please dont forsake him

Strike, dear mistress, and cure his heart

ΕΔΩ

Αίσθηση γαλήνης

ή γλυκιά ηρεμία

δεν υπάρχει εδώ

Μόνο μάτια πετρωμένα από τη μέδουσα της μοναξιάς

Και δάκρυα μεταλλικά που αντηχούν στο τσιμεντένιο κράσπεδο

Καρδιές που πάλλονται σαν τύμπανα σε αρχέγονους αφρικάνικους ρυθμούς

Στο μυαλό συγκεχυμένες σκέψεις εκρηγνύουσας ανταρσίας

Στο κορμί η αέναη αιμορραγία του φλεγόμενου ηφαιστείου

Μάτια.. δάκρυα..καρδιές...κορμί..χέρια

και τα χέρια..;

Πύρινες γλώσσες που γλείφουν τη δυναμίτιδά σας

H PLAYLIST THΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

γιατί η μουσική δεν έχει δόγματα...

1. 1. Suedehead - Morrissey
2. 2. Eσωτερική διαδρομή - Ωχρά Σπειροχαίτη
3. 3. Sing sing sing - Benny Goodman
4. 4. What do I get? - Buzzcocks
5. 5. Your emotions - Dead Kennedys
6. 6. Boys in blue - The Exploited
7. 7. Hell in N.Y - Slaughter and the dogs
8. 8. Guns of Brixton - The Clash
9. Love sucks - The Adicts
10. Απομόνωση - Αντίδραση
11. Blue moon - Elvis
12. Hit the road Jack - Ray Charles
13. Memory - Petula Clark
14. Needles and pins - The searchers
15. Since I fell for you - The Sonics
16. My one desire - The Stray Cats
17. Rock lobster - The B52s
18. San Francisco - Scott Mc Kenzie
19. More than I can say - Bobby Vee
20. Dream a little dream of me - Mama Cass
21. Do you want to know a secret? - Billy J. Kramer and the Dakotes
22. Lonely stretch - Dave Mc Comb
23. The unforgiven - Apocalyptica
24. Adagio for strings - Albinoni
25. N0 6 in E flat minor(chopin etudes) - Alfred Cortot
26. Campanella (Paganini) - Tomescu
27. Les tringles des sistres tintaient (Bizet/ Carmen) - Maria Callas
28. Γιορτή - Γ. Αγγελάκας/Τρύπες
29. Μίζερο φως - Διάφανα Κρίνα
30. Naci en Alamo - Remedios Silva Pisa
31. Bongo Bong - Manu Chao
32. Once - Pearl Jam
33. Goo goo muck - The Cramps
34. Phantom of the opera - Iron Maiden
35. Echoes in the dark - Uriah Heep
36. Venus in furs - Lou Reed and the Velvet Underground
37. Mocking bird - Barclay James Harvest
38. Diamonds and rust - Joan Beaz
39. Your hands are on my throat - Death in Vegas
40. In the morning - The Coral
41. Space oddity - David Bowie
42. I wanna be your dog - Iggy Pop/Stoogies
43. The crusher - The Cramps
44. You are no different - Ozzy
45. Your thoughts and mine - Tarnation
46. Which side are you on? - Natalie Merchant
47. I want you - Elvis Costello
48. Orgasmatron - Motorhead
49. Desperate cry - Sepultura
50. Princess of the night - Saxon
51. Golden brown - The Stranglers
52. Hey.. - Pixies
53. Aerials - System of a down
54. Red right hand - Nick Cave and the Bad Seeds
55. On morer side - Madrugada
56. Enjoy the silence - Depeche Mode
57. A forest - The Cure
58. Bella Lugosi's dead - Bauhaus
59. Without you I am nothing - Placebo
60. Roads - Portishead

PUNK'S NOT DEAD (the exploited)

Said so near the punk is dead

Here was you a modern tend.(of tendention)

Don't let it losing don't any worse

and all cruise up tha the punk is dead

Punk's not dead I know

We're all punks and we don't care

That was price to dye our hair

Blow the trapist in your face

with about tone of noise

It across to any law

have no fear till the day I die

We all here use just to walk around

Don't like? i'll hitchu to the ground

Yeah!

PUNK FESTIVAL παρασκευή/σάββατο 6μμ. Γεωπονική Σχολή

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

1. 1. Kiss him (his history)- The Triffids
2. and if you' re gonna kiss him leave him gasping for air.. Twist him..
3. για τη φωνή του Dave Mc Comb, για τη μελωδία που σου θυμίζει τόσο τα 60s,
4. γιατί είναι όμορφο να φιλάς την ιστορία του(την ιστορία σου)

2. La valse des monstres - Yann TiersenΈντονη μυρωδιά από το αγαπημένο Παρίσι, παιχνιδιάρικες νότες από ακορντεόν, ανοιξιάτικη, ανέμελη διάθεση, ηλιόλουστες βόλτες στα πλακόστρωτα σοκάκια της Μονμάρτης

3. Surf rider – O.S.T Pulp Fiction
και οι βόλτες με τις παλιές μηχανές BMW, οι τραγιάσκες, το λεοπάρ,
τα garage parties … ένα ταξίδι στο χρόνο.. πολύ μα πολύ όμορφο

4. Alice – Sisters of Mercy
Alice in her party dress…
She needs you like she needs her tranqs..To promise her a definition..Tell her where the rain will fallTell her where the sun shines brightAnd tell her she can have it allTodayToday
Γιατί το μαύρο ήταν το αγαπημένο μας χρώμα

5. Personal Jesus – Depeche Mode
Your own personal jesusSomeone to hear your prayersSomeone who cares

6. No tears – Tuxedomoon
My heads explodingMy mouth is dryI can't help it if i've forgotten how to cryNo tears from the creatures of the nightNo tearsMy eyes is dryGoodbye
Για τη μουσική που χορεύαμε κραδαίνοντας σπασμένα μπουκάλια μπύρας, για τα δάκρυα που μας πρόλαβαν, γι’ αυτά που χαρίσαμε και για όσα στέρεψαν

7. Where the wild roses grow- Nick Cave and The Bad Seeds
On the third day he took me to the riverHe showed me the roses and we kissedAnd the last thing I heard was a muttered wordAs he knelt (stood smiling) above me with a rock in his fist On the last day I took her where the wild roses growAnd she lay on the bank, the wind light as a thiefAnd I kissed her goodbye, said, "All beauty must die"And lent down and planted a rose between her teeth
Γιατί ο έρωτας είναι ούτως ή άλλως ένας αργός καθημερινός θάνατος, μια βουτιά στα πιο σκοτεινά και απόκρυφα μονοπάτια του μυαλού μας ή μια ευκαιρία για να ξαναγεννηθείς…

8. Black – Pearl Jam
I know someday you'll have a beautiful life,I know you'll be a sun in somebody else's sky, but whyWhy, why can't it be, why can't it be mine
Δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτέ αυτό το τραγούδι, αυτή την κραυγή στους τρεις τελευταίους στίχους… είναι κάποια πράγματα που μας πονάνε.. όχι.. είναι κάποια πράγματα που μας κάνουν κομμάτια, όπως λέει κι ένας γνωστός μου..

9. Μidnight summer dream – The Stranglers

Wake up on a good dayAnd the world feels wonderfulMidnight summer dream has me in its spell.
Πραγματικά ονειρικό κομμάτι μέσα στη λιτότητα της μελωδίας του και στην αφηγηματική εκτέλεση του. Θα μπορούσα να έχω κλειστά τα μάτια και να το ακούω συνέχεια, να ταξιδεύω.. έχω κι εγώ καιρό να «ταξιδέψω»…

10. Praeludium και Sicilienne – Vivaldi σε εκτέλεση από Cortot
+ 1. Pres de remparts de Seville από την όπερα Carmen
2. Ebben? Ne andro lontana από την όπερα του Catalani La Wally
3. Casta Diva
Με τη φωνή της Maria Callas βεβαίως..
Δεν ξέρω… μετά την ακρόαση των παραπάνω κομματιών αισθάνομαι όπως ο θεατής μιας αρχαίας τραγωδίας.. συναισθηματική φόρτιση - κάθαρση

ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Τούτες οι πλατείες

Τούτοι οι δρόμοι

σαν κάτι ν' άλλαξε

και όλα μένουν τα ίδια

με μάρμαρο που σκέπασε

τη λάμψη των ματιών σου

και μνείες για παλιούς καιρούς

και όμορφες αγάπες

τραγούδια που έσβησαν

απ' της σιωπής την ομίχλη

και φόβοι που κρεμάστηκαν

από τα γυμνά κλαριά σου

ένα παιδί που γέρασε

δεν ήθελε παιχνίδια

και μια γυναίκα που χόρευε

χωρίς να έχει πόδια

καράβια που ναυάγησαν

σε θάλασσες που δεν είδαν

τρελοί που δεν φοβήθηκαν

κι αγκάλιασαν ξυράφια

τόσες αλήθειες μαράθηκαν

στην άκρη των χειλιών μας

τόσα όνειρα αυτοκτόνησαν

κάτω απ' το προσκέφαλό μας

Τούτες οι πλατείες

Τούτοι οι δρόμοι

Πλατείες θανάτου, δρόμοι θανάτου

100+1 πράγματα για μένα

1. 1. Ψάχνω τα πάντα
2. 2. Λατρεύω την όπερα
3. 3. Μου αρέσει το μαύρο χιούμορ
4. 4. Αυτοσαρκάζομαι
5. 5. Είμαι δύσπιστη
6. 6. Δεν μου αρέσουν τα μισόλογα και γενικά τα μισά πράγματα
7. Αγαπώ τα αινίγματα
8. Και η ίδια θέλω να παραμένω ένα αίνιγμα
9. Δεν εγκαταλείπω ποτέ τους φίλους μου
10. Βλέπω φως στο σκοτάδι
11. Μου αρέσει να διηγούμαι ιστορίες
12. Με συγκινούν μόνο οι ιστορίες ειλικρινών ανθρώπων
13. Έχω μνήμη ελέφαντα
14. Πάντα αναζητώ νέες συγκινήσεις
15. Μπορώ να μιλώ με ακρίβεια
16. Δεν ζω με αυταπάτες
17. Έχω αντοχή και επιμονή
18. Δεν είμαι ευθυνόφοβη
19. Πιστεύω ότι οι δυσκολίες μάς κάνουν πιο δυνατούς
20. Δεν με τρομάζουν οι συζητήσεις που ξεπερνούν τα όρια
21. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις
22. Και η ίδια είμαι μια έκπληξη
23. Μου αρέσει το έθνικ φαγητό, οι πικάντικες γεύσεις και τα μπαχαρικά
24. Μπορώ να κάνω αρκετές φορές διακοπές στο ίδιο μέρος
25. Παρά τους καλούς μου τρόπους δεν είμαι πάντα κοινωνική
26. Σκορπίζω δηλητήριο σε απρόβλεπτες δόσεις
27. Ανήκω στο ζώδιο του Σκορπιού
28. Δεν μπορώ να είμαι ουδέτερη
29. Το ντύσιμό μου είναι συνήθως εκκεντρικό
30. Αναζητώ ονειρικές παραλίες για τις διακοπές μου
31. Έχω καλή όσφρηση
32. Παθαίνω συχνά εκρήξεις γέλιου
33. Δεν έχω τον παραμικρό φόβο για τα μεγάλα βάθη
34. Και για το "μετά" έχω μια καλή ιδέα
35. Ανακαλύπτω εύκολα καθετί κρυμμένο
36. Δεν γνωρίζω τι θα πει "μετριότητα"
37. Για μένα δεν υπάρχουν ταμπού
38. Συχνά μου κολλάνε παράξενες ιδέες
39. Θυμίζω τον Φάουστ
40. Καρφώνω το κεντρί μου και στον εαυτό μου
41. Μισώ τη μονοτονία
42. Ακόμα και στα προβλήματα βρίσκω κάτι το εντυπωσιακό
43. Εκφράζω το θυμό μου
44. Μπορώ ν'ανακαλύψω έναν ολόκληρο κόσμο στα βιβλία
45. Μπορώ ν'αλλάξω αστραπιαία από το καυτό στο κρύο
46. Θεωρώ την επιπολαιότητα προσβολή
47. Έχω υψηλές προσδοκίες όχι μόνο από τους άλλους
48. Προτιμώ να προχωρώ πέρα από τα συνηθισμένα
49. Δεν ξέρω τι θα πει "φυσιολογική" σχέση
50. Δεν μου αρέσει να με διατάζουν
51. Η αγαπημένη μου ερώτηση είναι γιατί?
52. Ο έρωτας πάει πάντα με το σεξ
53. Μπορώ να "διαβάζω" τις σκέψεις των άλλων και να ψυχολογώ
54. Δεν συγχωρώ την αλαζονία
55. Παραδέχομαι τα λάθη μου
56. Αλλά συνήθως τα επαναλαμβάνω
57. Δεν αφήνω την τύχη μου στα χέρια κανενός θεού
58. Ωστόσο διαβάζω για τους παλιούς αλχημιστές και το μυστικισμό
59. Δεν σταματώ να μαθαίνω ξένες γλώσσες
60. Λατρεύω την ισπανική γλώσσα
61. Δεν είμαι ο τύπος του γυμναστηρίου
62. Αλλά έχω ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες
63. Δεν αφήνω τίποτα να "πέσει κάτω"
64. Δεν εκτιμώ τους ιδιοτελείς και τους φοβισμένους
65. Αγαπώ την ποίηση και ειδικά τον Τ.Λειβαδίτη
66. Θα μπορούσα να χαζεύω για ώρες πίνακες του Ρέμπραντ, του Μονέ και του Κλιμτ
67. Λατρεύω τα κεριά
68. Και τα αρώματα
69. Μου αρέσει να συλλέγω αντικείμενα 50s -vintage ραδιόφωνα, μοντελισμό αυτοκινήτων, αφίσες με διαφημίσεις κτ.λ
70. Ακούω σε μεγάλα κέφια garage, rockbilly, rock'n'roll
71. Σε ακόμα μεγαλύτερα κέφια μπορώ και να τα χορέψω
72. Μ' ενθουσιάζει η μελέτη διαφόρων πολιτισμών -ειδικά του ασιατικού-
73. Τόσο που μπαίνω στη διαδικασία να μαθαίνω κινέζικα
74. Ελπίζω και ιαπωνικά του χρόνου
75. Θα ήθελα το βράδυ να μοιάζει το σπίτι μου με το Πλανητάριο
76. Μου αρέσει να διαβάζω για το Χάος, τους γαλαξίες και τους αστεροειδείς
77. Πηγαίνω στις συναυλίες με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού
78. Λατρεύω τα χαμόγελα και τις φωνές των παιδιών
79. Αποχωρώ με μεγάλη άνεση από τις ερωτικές σχέσεις
80. Έχω ωροσκόπο ζυγό
81. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι κανείς απολύτως δεν μπορεί να με καταλάβει
82. Δεν κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον
83. Νοσταλγώ τα εφηβικά πρώτα ραντεβού με τις δειλές καληνύχτες έξω από το σπίτι
84. Και τα ακόμα πιο δειλά πρώτα και ανεπανάληπτα, πολυαναμενόμενα φιλιά
85. Λατρεύω τη θάλασσα και τον ήχο των κυμάτων
86. Θα ήθελα να μάθω να χορεύω φλαμένκο
87. Ο έρωτας για μένα είναι οξυγόνο
88. Αν μια σχέση δεν έχει ανεξέλεγκτο πάθος και αστείρευτη τρυφερότητα είναι φυλακή
89. Ονειρεύομαι μια κοινωνία καλύτερη
90. Αλλά τρομάζω στην ιδέα ότι πρέπει ν'αλλάξουν πρώτα οι άνθρωποι
91. Νιώθω σαν εκκρεμές που παραπαίει ανάμεσα σε δυο άκρα
92. Θα μπορούσα να πεθάνω για μια ιδέα ή "για ένα αδειανό πουκάμισο"
93. Λατρεύω να σκορπάω χρήμα σε πράγματα που οι άλλοι θεωρούν περιττά
94. Μου αρέσει να σπάω "βιτρίνες" και να τσεκάρω τα όρια των άλλων
95. Έχω τρομερή φαντασία
96. Κοιμάμαι πολλές ώρες
97. Είμαι φανατική καπνίστρια
98. Με εκνευρίζουν οι αντρικές συζητήσεις για μπάλα και γυναίκες
99. Περνάω πολλές πολλές ώρες στα βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία
100. Το ραδιόφωνό μου είναι μέρα-νύχτα ανοιχτό -στο ΕΡΑ3 εννοείται-
101. Έχω ανάγκη να εξαφανίζομαι που και που

DEDICATION (Hadjidakis)

Feel's like

I'm getting older

I'm not afraid

allthought

I'm worlds apart

from yesterday

and yet I can't believe,

I'm old enough today

to be in love,

and feel in love

and see if love is the way

-

I don't need fancy places,

to spend the time

I'm happy just to be here,

with you tonight

and yet I'm not so sure,

the time it's really right

to be in love,

and feel in love

and see if love is all right

And you will sing

as long as there's a song

the feelings never gone

it was the first time to be in love.

Maybe tomorrow,

Ι'll never sing again

but Ι'll remember when

it was the first time to be in love...

ΜΑΗΣ '68

για τον Τάσο...

ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ, ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ...

Η μέρα ήταν υπέροχη
-έτσι μου είπαν κάποιοι περαστικοί-
Κάτι λουλούδια ξεχάστηκαν και άνθισαν
Και όσα πουλιά γλίτωσαν τις πέτρες
Βρήκαν το κουράγιο να κελαηδήσουν
Στην άκρη του δρόμου πέντε παιδιά
Παίζουν κρυφτό με το χρόνο
Κι ένα ζευγάρι γέρικα χέρια
Αναζητούν στα σκουπίδια μιαν ανάμνηση ζωής
Δυο ερωτευμένοι με μάτια θολωμένα
Από την τρέλα του ανέφικτου
Σ’ ένα παγκάκι σωριασμένες ελπίδες
Που ταξίδεψαν μέχρι τον πάτο
Ενός γυάλινου μπουκαλιού μπύρας
Εκκωφαντικές σειρήνες καταδιώκουν
Κάποιον που έκλεψε ένα όνειρο
Τσαλακωμένα φύλλα εφημερίδας,
Γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ,
Μεταλλικά κουτιά ενός μεγαλόπρεπα ανόητου πολιτισμού
Βήματα φοβισμένα, βήματα βιαστικά
Στην καρδιά ενός κοπαδιού με άσπρο τρίχωμα
Και μαύρα σωθικά
Οι καμινάδες ενός εργοστασίου που ξερνάνε
Την καπνισμένη αγωνία των εργατών
Οι χαμηλές στέγες των σπιτιών
Που σκεπάζουν τόσες διαψευσμένες ευτυχίες
Στην καρδιά του πλήθους
Εγώ
Αβάσταχτα μόνη
Φωτεινές πινακίδες νέον
Μουσικές από έναν αόρατο θίασο
Μάτια τρομαγμένα, μάτια δακρυσμένα
Μάτια κόκκινα
Ατσάλινα κάγκελα και λευκοί τοίχοι
Ο καθρέφτης που δεν τολμάμε να κοιτάξουμε
Ένα άδειο πακέτο Μάλμπορο
Στο παλιό λιμάνι γέρικα σκυλιά και ξεχασμένες αποσκευές
και ναυάγια ποιημάτων που δε γράφτηκαν ποτέ
Στέκομαι στην προβλήτα
Εγώ
Λυπημένη
Όπως άλλοτε

Όπως πάντα
Ν' αδειάζω τη στάχτη μου στην αφρισμένη θάλασσα
Να σκέφτομαι…
Υπέροχη μέρα, όμορφη πόλη
Να πεθάνει κανείς

ΕΙΣΟΔΟΣ (Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ)

Είναι μια θύρα
στα μάτια κάθε νεκρού
με καίει τρόμος απ' την ηλικία
των λουλουδιών έτσι γρήγορα που φεύγουν
έτσι γρήγορα είναι μια θύρα βαμμένη με τη σιωπή
κι ο θάνατος μονόλιθος.

Κράζει τ' αηδόνι μαύρος κόρακας και θέλει τη φωνή του
μα δεν έχει γλώσσα η δεύτερη ζωή μας. Καλή νύχτα,
που λέει ο θεατρίνος ή ο ψευδοσκότεινος, δεν υπάρχει
κι ούτε νύχτα κακή κι ακόμη ούτε νύχτα
είναι μονάχα το Δεν το Μη και τ' Όχι σαν καρπός
του δέντρου με τ' όνομα Εγώ και τ' άλλο τ' όνομα Ταξιδεύω
κι όλα τα λόγια μας εδώ
φενάκη κι εσωτερικά τηλέφωνα
είναι μια θύρα φοβερή
γι' αυτό κρατούμε τουφέκι το τραγούδι:
Μια θύρα, θύρα η γκρέμιση
το σάλιο του χελιδονιού που φτιάχνει με τα φρύγανα
στα δέντρα ουράνιες φωλιές.
Και χωρίζουμε σε φως και σκοτάδι το Ένα.
Χωρίζουμε τον Οδυρμό σε τύφλωση και θυσία.

ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Ένα τύμπανο άγρυπνο,

μια σάλπιγγα που ηχεί την αγωνία

Μια κουρελιασμένη σημαία

χορεύει με τον άνεμο

Η ροή του ποταμού που αναταράσσει

Σκοτάδι και πένθος και φόβο και αίμα

Χρόνια πολιορκούσα την Τροία

Μα Τροία δεν υπήρχε

Ένας παγωμένος κύκλος

χειμώνα και μοναξιάς

Και πάλι χειμώνα

Με το νερό που αναβλύζει

από τα σφαλισμένα βλέφαρα

Να ξεπλένω τις λιπόθυμες μνήμες μου

Κι ήταν όμορφα τα μάτια της Ελένης

Τους άξιζε θαρρώ ένας πόλεμος...

Στην άκρη της καταστροφής ρίχνομαι, ψάχνω

Για χρόνια, για μια στιγμή, ποιος ξέρει

Ένα πρόσωπο ηλιοφώτιστο στη νύχτα της ασχήμιας

Τα δέντρα και τη θάλασσα μιας γνώριμης Ιθάκης

Περίλυπη σκύβει η νοσταλγία στα γόνατα της ψυχής μου

Περικυκλωμένη από το θάνατο, κατατρεγμένη από την τρέλα

Ντυμένη το χρώμα της απώλειας,

είκοσι σαρκοβόρα χρόνια

Με πέτρινα δάκρυα

και ερημωμένες σκέψεις

Πόλεις και ονόματα και βαριοί ίσκιοι

Όλα στο μέτωπό μου κυλούν και θρυμματίζονται

Τα χείλη μου στεγνώνουν πια απ' την αλμύρα

Και η ελπίδα είναι βαρύ φορτίο για το καράβι μου

Δέρματα, φαγωμένα οστά, παλλόμενα σαρκία

Τούτα ήταν το δώρο μου στη μάχη των Κικόνων

Κάποιοι από τους συντρόφους μου

βυθίστηκαν στη λήθη

Δηλητηριασμένοι από το λωτό

πολλών μικρών θανάτων

Κι όταν τάχα με ρώτησαν

ποιο ήταν το όνομά μου

Ένας κανένας απάντησα

και ήταν η μόνη αλήθεια

Διάδρομοι της θάλασσας,

κατάδικου ικρίωμα

Βράχοι καρφωμένοι,

αγάλματα θανάτου

Φυλακές, σπίτια με στέγες χαμηλές

Τούτο το ταξίδι είναι ατελείωτο

Και πού θεός;

Με τσακισμένα γόνατα, πληγωμένη

Να περιφέρω το προσωπείο

μιας ξεχασμένης ζωής

Ξένη εγώ ανάμεσα σε ξένους,

από καιρό νεκρή

Γεύση ιλίγγου τη γλώσσα να χαϊδεύει

Κουρέλια ζητιάνου φωλιά

για χίλιους εφιάλτες

Μα εσύ αναγνώρισες των ματιών μου

το ιδίωμα

Και τρυφερά χαιρέτισες

το απομεινάρι κάποιου που αγαπούσες

Ψιθύρισα τότε εδώ είναι η πατρίδα μου

κι έκρυψα ένα δάκρυ...

ΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ

Αν δεν υπάρχει η αγάπη τότε τί κάνουμε εδώ;

Απλώς αναπνοές, δυο-τρεις μηχανικές κινήσεις, υποκλίσεις όχι ανάταση, μόνο υποκλίσεις;

Ένα παιδί που πετάει μια πέτρα από αγάπη το κάνει.

Από αγάπη για ένα ακαθόριστο όνειρο που είδε..

Πως τάχα υπήρχε ένας καλύτερος κόσμος..

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Η αγάπη είναι

ένας σκύλος

από την κόλαση...

ΚΟΚΚΙΝΟ

Και τώρα αντίο...

Κομμάτια από γυαλί σε φλογισμένο πάτωμα

-

Νερό και χώμα ζύμωσε το πάθος μας

Έτσι γεννήθηκε του δήμιού σου ο πηλός

Τον ξεγελάσαμε το χρόνο

Με γλώσσα πύρινη έγλειφε τις ξερές μας μέρες

Με άρρωστη πνοή μάραινε τα πιο όμορφα από τα ρόδα

Οι λεπτοδείκτες πάγωσαν, ξεψύχησαν οι ώρες

Σε στέλνω με μάτια λαμπερά, με πρόσωπο αλαβάστρινο

Μαλλιά ηλιοφώτιστα, χιόνι να μη γνωρίσουν

Τον ξεγελάσαμε το χρόνο

Πνοή ανέμου η αστραφτερή λεπίδα μου

Φυσάει το νεκρικό σου ιστίο

Βυθίζω το μαχαίρι

Άλικα δάκρυα αναβλύζουν από το σώμα σου

Ξανά

Χίλια σ' αγαπώ πλέκω στεφάνι στο κεφάλι σου

Ξανά

Σου έχω φυλάξει ένα κομμάτι ουρανού

Ξανά

Και δυο αστέρια να έχεις συντροφιά

Ξανά

Θα σ' ανταμώσω

Ξανά

Εκεί που υπάρχει μόνο ένα τραγούδι, μια εποχή, ένα φεγγάρι

το δικό μας

Ξανά

Σου σφίγγω το χέρι

Φοβόσουν πάντα το σκοτάδι

Ξανά

Κλειδώνω τα βλέφαρά σου

Ένα όνειρο είναι μόνο αγάπη μου

Ξανά

Σου φτιάχνω με τα υλικά της θλίψης μου ένα παλάτι

Ξανά

Εκεί σε στέλνω γαλήνια και παγωμένη

Ξανά

Στο μάταιο ταξίδι όλων των αποκαμωμένων κεριών

Ξανά

Εκεί χορεύει καπνίζοντας η σβησμένη σου ανάσα

Κομμάτια από γυαλί σε φλογισμένο πάτωμα

Ανταύγειες του χρώματος που πάντα αγαπούσες

Ένα άγριο ρόδο φυτεύω στην αγκαλιά σου

Κόκκινο

ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ...(Διάφανα Κρίνα)

Σ' εμένα έρχεσαι

μην ξέροντας γιατί

στο φως κουρνιάζεις

και βουρκώνεις δίχως λόγο

και γυροφέρνεις

τους εφιάλτες σου βουβή

με την καρδιά σου να χτυπάει απ' τον φόβο

-

Σ' εμένα έρχεσαι

μην ξέροντας γιατί

κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης

ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή

κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης

Σ' εμένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί

κάτι απ΄την κόλαση σού ανήκει της ζωής μου

κάτι απ' τα βράδια που πεθαίναμε μαζί

και σκότωνα κορυδαλλούς να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές σε κουρασμένες φτέρνες

φωνές που αντήχησαν νεκρές μέσα σε άδειες στέρνες

δίχως ν' ακούς απόκρυφη ηχώ έστω μιας απάτης

Κάτι σαράβαλες καρδιές στο τσίρκο της αγάπης

Κάτι σαράβαλες καρδιές στο τσίρκο της αγάπης

Κάτι σαράβαλες καρδιές...

ΠΟΙΗΣΗ

Πέρα από το κοραλένιο δάσος των πόθων
Πίσω από τα βουνά της μοναξιάς
Σ΄έναν ουρανό που απλώνει το σκοτεινό πέπλο
μιας αξημέρωτης νύχτας

-

Είναι εκεί
που τ' άστρα κεντάνε το φως τους
σ' έναν διάπλατο ορίζοντα
που η θάλασσα φέρνει κύμα με το κύμα
σκόρπιες μνήμες κι αλάτι από δάκρυα
Είναι εκεί

ένα φεγγάρι που ματώνει, κόκκινο

Είναι εκεί
μια γυναίκα που καρφώνει ένα μαχαίρι στο δέρμα
Είναι εκεί
μια γυναίκα που φτύνει λέξεις στο χαρτί από αίμα, κόκκινο

Βλέπω το αγρίμι στα μάτια της
τα ηλιοβασιλέματα που της πήραν τη φωνή
Είναι εκεί
το αγρίμι που κοιμάται μέσα της
το αγρίμι που ανασηκώνεται
διψώντας για λέξεις
Μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα
της κατατρώνε την ψυχή, τα σωθικά
ποιό είναι το όνομά της;
τι σημασία έχει..
ένα ποίημα έγραψε και χάθηκε
με τρεμάμενο χέρι
με ανοιγμένη φλέβα
γράμματα από αίμα, κόκκινα

PRES DE REMPARTS DE SEVILLE (SEGUIDILLA) - G.BIZET

Près de remparts de Séville,

Chez mon ami, Lillas Pastia

J' irai danser la Séguedille

Et boire du Manzanilla

J' irai chez mon ami Lillas Pastia

Oui, mais toute seule on s' ennuie

Et les vrais plaisirs sont à deux

Donc, pour me tenir compagnie,

J' emmènerai mon amoureux!

Mon amoureux, il est au diable,

Je l' ai mis à la porte hier!

Mon pauvre coeur très consolable,

Mon coeur est libre comme l' air!

J' ai les galants à la douzaine,

Mais ils ne sont pas à mon gré:

Voici la fin de la semaine,

Qui veut m' aimer? Je l' aimerai!

Qui veut mon âme ?

Elle est à prendre

Vous arrivez au bon moment!

J' ai guère le temps d' attendre,

Car avec mon nouvel amant,

Près des remparts de Séville,

Chez mon ami, Lillas Pastia...

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (Τ. S. ELIOT)

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι

Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι

Σκύβοντας μαζί

Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο.

Αλίμονο!

Οι στεγνές φωνές μας

Όταν ψιθυρίζουμε μαζί

Είναι ήσυχες και ανόητες

Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι

Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί

Στο ξερό μας κελάρι

Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα

Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

Αυτοί που πέρασαν

Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ'άλλο βασίλειο

Μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- όχι ως χαμένες

Βίαιες ψυχές , μα μοναχά

Ως κούφιους ανθρώπους

Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους

Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα

Στου θανάτου τ' ονειρικό βασίλειο

Αυτά δεν εμφανίζονται :

Εκεί, τα μάτια είναι

Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα

Εκεί, είν' ένα δέντρο χορεύοντας

Και φωνές είναι

Στου ανέμου το τραγούδισμα

Πιο μακρινές και πιο τελεστικές

Από ένα μαραμένο αστέρι.

Ας είμαι όχι πιο κοντά

Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο

Ας φορέσω επίσης

Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις

Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες

Σ' έναν αγρό

Φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος

Όχι πιο κοντά

Όχι αυτή την τελική συνάντηση

Στου λυκόφωτος το βασίλειο

Αυτή είναι η νεκρή χώρα

Αυτή είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα είδωλα

Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου

Κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου.

Αυτό είναι σαν αυτό

Στου θανάτου το άλλο βασίλειο

Ξυπνώντας μόνοι

Στην ώρα που είμαστε

Τρέμοντας με τρυφερότητα

Χείλη που θα φιλούσαν

Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

Τα μάτια δεν είναι εδώ

Δεν είναι μάτια εδώ

Στην κοιλάδα των άστρων πεθαίνουν

Στην κούφια κοιλάδα

Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας

Σ' αυτό τον έσχατο απ' τους τόπους συναντήσεων

Ψηλαφούμε μαζί

Κι αποφεύγουμε ομιλία

Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμού

Αόμματοι, αν δεν

Τα μάτια μας ξαναφανούν

Όπως το αέναο άστρο

Του πολύφυλλου ρόδου

Στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο

Η ελπίδα μόνο

Των κενών ανθρώπων.

Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά

Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά

Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά

Στις πέντε το πρωί

Μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας

Μεταξύ κίνησης και δράσης

Πέφτει η Σκιά

Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας

Μεταξύ κίνησης και απάντησης

Πέφτει η Σκιά

Η ζωή σου είναι πολύ μακριά

Μεταξύ πόθου και σπασμού

Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης

Μεταξύ ουσίας και πτώσης

Πέφτει η Σκιά

Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Διότι δική σου είναι

η ζωή

είναι

διότι δική σου είναι η

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

PUNKS NOT DEAD (vol. 1)

(Αφιερωμένο στον Τάσο και σε όλους όσους αγάπησαν αυτή τη μουσική...)
ALL WE WANT IS EVERYTHING
AND WE WANT IT NOW!!!





THE CLASH

-
When they kick at your front door
How you gonna come?
With your hands on your head or on the trigger of your gun?
When the law break in how you gonna go?
Shot down on the pavement or waiting on death row?
You can crush us, You can bruise us .But you 'll have to answer too.
Oh, the guns of Brixton...
-

THE RAMONES
-
Blurred vision and dirty thought, Feel (out of place) very distraught
Feel something coming on, Kick the jukebox, slam the floor
Drink, drink, drink, drink some more
I can't think. Hey! What's in my drink?
It feels like somebody put something in my drink..
-

THE SOCIAL DISTORTION
-
Cold feelings in the night
You know, this feeling just ain't right
And though I try I just can't hide
Cold feeling in the night
Yeah I got faith, but sometimes fear
it just weighs too much
I don't want to feel
Cold winds blowin'
through me with an icy touch..
-

THE STRANGLERS
-
Woke up on a good day
And the world was wonderful
A midnight summer dream had me in its spell
I dreamt about an old man
Sat and watched the rain all night
He couldn't sleep a wink as all the drops fell
He told me of the beauty
Hidden in our foreheads
He told me of the ugliness
We show instead...

PANTHERA PARDUS

Aφιερωμένο στον Dennis
--------------------------
"Μέσα στα μάτια σου μικρό θηρίο που κοιμάται
Οι άλλοι δεν το βλέπουνε
-θέλει τρόπο των ματιών το ιδίωμα-
όμως εγώ που άγγιξα τη ραγισμένη φλέβα του χεριού σου
και το μεγάλο πυρετό να σε φλογίζει
το βλέπω να σηκώνεται αμείλικτο
και να ουρλιάζει
σαν το μαγνητίζει η ερημιά"

Πάντα ήσουν από τους ανθρώπους που η ομορφιά του είχε βάθος... Και το πνεύμα σου τη λάμψη χιλιάδων καλοακονισμένων μαχαιριών.
una pantera negra
gracias ...

AΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΙΙ : Στον Β.

Μαζεύω τα κομμάτια ένα-ένα και θα πρέπει να συνεχίσω τώρα,

χωρίς σώμα, σαν μια σκιά

θα πρέπει να συνεχίσω, να μην ξεχάσω να θυμάμαι

θυμάμαι

η ρόδινη άνοιξη μ' έναν αλάνη ήλιο

η ξεχασιάρα ώρα που πέταγε από πάνω της μια παιχνιδιάρα στιγμή

κι εσύ

άλλοτε το θήραμα, καστανό ελαφάκι αλαφιασμένο,

κι άλλοτε ο κηνυγός, καστανή λεοπάρδαλη

με όλες τις περίεργες κηλίδες της

στα προάστια της νύχτας

στα μπαλκόνια σου κρέμομαι κισσός και γιασεμί και τριανταφυλλιά

με άνθη να στολίζω τα ανάκατα μαλλιά σου, καστανά

μοιάζεις με όλα τα πρωϊνά και όλες τις μουσικές του κόσμου

είσαι η κοφτερή λεπίδα του μαχαιριού

και το αίμα που ξεπηδά από τις ανοιχτές πληγές μου

πανάρχαια γραφή και ραγισματιά σε βράχο

αειθαλές δέντρο και αναρριχητικό φυτό

χρώμα στο λουλούδι και το δηλητήριο στον ανθό

ο κισσός που κρέμεται στο γκρεμό του ιλίγγου

και η φωτιά που καπνίζει την κόλασή μου

πρόσωπο από έβενο, τρομαγμένο, φωτεινό και σκοτεινό μαζί

πρόσωπο που καταβροχθίζω,

τρυφερά σκληρό, λατρεμένα μισητό

χιόνι στην καρδιά ενός καλοκαιριού

πήδακας νερού στην αφιλόξενη έρημο

μήνυμα σε ταξιδιάρικο μπουκάλι

αλάτι των δακρύων απ' τα μάτια μου

μέρες που τραγουδάνε μέσα σε μήνες

χρόνια που ξεχύνονται μέσα σε αιώνες

μια ώρα κι ένα αστέρι

ηλεκτροφόρα καλώδια που αγγίζω με γυμνό χέρι

χλωμό φεγγάρι, κάτω απ' το φως σου ουρλιάζω

χίλιες νύχτες εξαγορασμένες μ' ένα όνειρο

χίλιες εικόνες ζευγαρωμένες σ' ένα όνειρο

χίλια σημεία λαξεμένα από τον ύπνο

βγαλμένα απ' τον πυθμένα μιας αξημέρωτης νύχτας

κι έξω απ' το παράθυρο,

ο χρόνος μάς καρτερεί για να γεράσουμε, να ξεχάσουμε

δεν ξεχνώ

μάτια, μαλλιά... καστανά

χείλη, χέρια... ρόδινα

ένα αρχικό Β. που θα σκάλιζα στον κορμό ενός δέντρου

αν σε γνώριζα παιδί

πόλεις, φώτα, διαδρομές, ονόματα, πρόσωπα..

κι εσύ

πόνος, πόθος, πάθος, πένθος...

κι εσύ

ένα όνομα, ένα πρόσωπο..

το δικό σου

μόνο εσύ.

ΠΟΠ ΣΕΡΕΝΑΤΑ

Ήταν ακόμα μια μέρα μεγάλη σ'έναν κόσμο μικρό που προκαλεί ζάλη καθώς στροβιλίζεται αδιάκοπα σ'έναν ρυθμό τρελό κι εγώ όλο ξεχνάω να σου πω σ'αγαπώ μια βιαστική καλημέρα ένα βιαστικό χάδι και μετά θα χαθώ και όλο ξεχνάω να πάρω τα κλειδιά μου μια ταυτότητα κι ένα παλτό και κάποια μέρα θα ξεχάσω να σου πω πως σ'αγαπώ όλο αφήνω κάτι πίσω και κάποια μέρα φοβάμαι πως δε θα γυρίσω και είναι κι εκείνος ο ήλιος που με τυφλώνει κι ένα παλιό τραγούδι που με σκοτώνει ψάχνω να βρω το μέρος που φυτρώνουν άγρια τριαντάφυλλα και οι κερασιές ανθίζουν σιωπές ήταν μόλις χθες που χαμογελούσες παράξενα και κοιτούσες τα μάτια μου φωτεινά σημεία στο δικό σου διάστημα κι ήταν ένα κρεβάτι και δυο κορμιά ξένα που ακουμπούσαν το ένα το άλλο λυπημένα σ'έναν κόσμο μικρό που προκαλεί ζάλη και οι περαστικοί τρέχουν αδιάκοπα με σκυμμένο κεφάλι στην αρχή δεν καταλάβαινα τι ψάχνουν να βρουν μέχρι που συνειδητοποίησα πως τη χαμένη ζωή τους αναζητούν κι εγώ που πάντα προτιμούσα τους χωματόδρομους από τις επίπεδες ασφάλτους σκοντάφτω σε πέτρες και μικρούς θανάτους κι είναι η συγκίνηση που προκαλεί ο πόνος και η αίσθηση ότι είσαι πάλι μόνος να επιθεωρείς τα γδαρσίματα από παλιές πληγές και να κλαις κι έτσι διηγούμαι ιστορίες για άλλες εποχές για να ξεχνώ τις άδειες αγκαλιές και τα ακρωτηριασμένα από την ανασφάλεια χέρια που ματώνουν τις νύχτες μας σαν μαχαίρια κι εγώ που θέλω να είμαι μόνο με σένα που αγαπώ ένα λουλούδι στο βάζο σου ή ένα αστέρι στο δικό σου ουρανό μια ανάμνηση στο όνειρό σου ή μια σταγόνα στον ποταμό σου είναι η φωνή σου που θυμίζει όσα ξέχασα κι όσα νοσταλγώ και θα ήθελα να σου 'λεγα πόσο αληθινό είναι το σ'αγαπώ κι ας ανήκει σε μια γλώσσα ξένη κι ας νόμιζα πως από καιρό είμαι χαμένη τώρα ταξιδεύω στις ηπείρους του κορμιού σου με πυξίδα χαλασμένη κι είναι ένα βιαστικό ρολόι που επιμένει να σκοτώνει τις ώρες και να πνίγει τα λεπτά κι εγώ στα όνειρά σου θα 'ρθω ξανά και ξανά με χρώματα να ντύσω τον ύπνο σου και ποτήρι κρασί εγώ να γευτείς στο δείπνο σου ένας χειμώνας που μου παγώνει τη σκέψη και μια συννεφιασμένη Κυριακή τον ήλιο μου 'χει κλέψει κι εγώ που θέλω να είμαι μόνο μαζί σου σ' έναν κόσμο τρελό αγγίζω τα συρματοπλέγματα της ψυχής σου και αιμμοραγώ και είναι δύσκολη λέξη το σ' αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ

WHERE THE WILD ROSES GROW (NICK CAVE AND THE BAD SEEDS)

They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I don't know
For my name was Elisa Day
From the first day I saw her
I knew she was the one
She stared in my eyes and smiled
-

For her lips were the colour of the roses
That grew down the river, all bloody and wild
When he knocked on my door and entered the room
My trembling subsided in his sure embrance
He would be my first man and with a careful hand
He wiped at the tears that ran down my face
On the second day I brought her a flower
She was more beautiful than any woman I 'd seen
I said, "Do you know where the wild roses grow. So sweet and scarlet and free?"
On the second day he came with a single red rose
Said : "Will you give me your loss and your sorrow"
I nodded my head, as I lay on the bed
He said, "If I show you the roses, will you follow?"

On the third day he took me to the river

He showed me the roses and we kissed

And the last thing I heard was a muttered word

As he knelt (stood smiling) above me with a rock in his fist

On the last day I took her where the wild roses grow

And she lay on the bank, the wind light as a thief

And I kissed her goodbye, said, "All beauty must die"

And lent down and planted a rose between her teeth

They call me The wild rose

But my name was Elisa Day

Why they call me it I do not know

For my name was Elisa Day

My name was Elisa Day

For my name was Elisa Day..

ENA TΡΕΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ (W.B.YEATS)

Εκείνο το τρελό κορίτσι που φτιάχνει τη δική του μουσική

Την ποίησή του, στην ακτή χορεύοντας,

Η ψυχή του χωρισμένη από τον εαυτό της,

Που σκαρφαλώνει, πέφτει, χωρίς να ξέρει πού

Και κρύβεται στ' αμπάρι ενός ατμόπλοιου,

Με γόνατο σπασμένο, το κορίτσι αυτό

διακηρύσσω εγώ

Ως κάτι ωραίο και υψηλό, ή κάτι

Που ηρωικά απωλέσθηκε, ηρωικά βρέθηκε

Δεν έχει σημασία ποιος όλεθρος την πρόλαβε

Στεκόταν τυλιγμένη σε μουσική απόγνωσης,

Εκεί που κείτονται δεμάτια και καλάθια

Με ήχο ακατανόητο τραγούδησε :

"Ω ! θάλασσα που για θάλασσα διψάς, θάλασσα πεινασμένη".

ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Ι : Στον Β.

Ένας ήχος κρυστάλλινος,
μια χορδή από νερό
ένα ψηλόλιγνο δέντρο παλεύει με τον άνεμο
ένα δέντρο καλά ριζωμένο
αν και χορεύοντας
η ροή του ποταμού
που χαιρετάει τις όχθες
κυλάει, προχωρεί,
ανακατεύει, επιστρέφει
μα πάντα φθάνει για να πιεις νερό
ένα βλέμμα κρυστάλλινο, δυο μάτια από νερό
φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι, αστέρια
άνοιξη, καλοκαίρι, αστέρια, φθινόπωρο, χειμώνας
μια αέναη τροχιά εποχών και φωτεινών σημείων
γύρω από την παρουσία σου
παρουσία σαν τρικυμιώδη θάλασσα,
κύμα με το κύμα να τα σκεπάσει όλα
παρουσία σαν τα βρεγμένα φτερά ενός γλάρου που ανοίγουν
κάτω από τον ήλιο
σαν μια φωτιά, κόκκινη, που λυσσομανάει
γλείφοντας τους κορμούς των δέντρων,
στο δάσος μου
σαν ένα τραγούδι που σίγησε ξαφνικά αφήνοντας πίσω του
σκορπισμένες νότες και κομματιασμένους ψιθύρους
σώμα λαμπερό, που ο ήλιος το λούζει
χέρια λαμπερά, στήθος γεμάτο λάμψη, πρόσωπο, όλα ηλιοφώτιστα
σέρνω τα βήματά μου μέσα στους διαδρόμους της φωνής σου
γλιστρώ ανάμεσα στους αντικατοπτρισμούς του χαμόγελού σου
ω εποχές με τις μαγεμένες ημέρες!
στο λιμάνι του κορμιού σου καταφθάνω με διάφανες αποσκευές
ζωγραφιά στο χρώμα των πόθων μου
κόκκινο και λίγο μαύρο και πάλι κόκκινο
σαν το χρώμα του αίματος που αναβλύζεις για να με τρομάξεις
σαν το χρώμα του τριαντάφυλλου που σφίγγεις στα χέρια μου
-πληγωμένα από τ' αγκάθια-
σαν το χρώμα της φλόγας που τρεμοπαίζει μέχρι να σβήσει
πίσω από τον καπνό
-στο μάταιο ταξίδι όλων των αποκαμωμένων κεριών, εκεί πήγαμε-
και είσαι τα σύννεφα που κρέμονται από τον ουρανό μου
η βροχή που πέφτει στο χώμα μου,
πάνω στα κλειδωμένα μου βλέφαρα, στο μέτωπό μου
-δροσιά..-
μετρώ το ανάστημά σου με το χέρι μου
ψηλαφίζοντας σαν τη τυφλή ψάχνω να βρω το μονοπάτι για την καρδιά σου
-κόκκινη, πάλλεται σε αρχέγονους αφρικάνικους ρυθμούς, χορεύοντας-
βαδίζω διασχίζοντας το δάσος των ανείπωτων επιθυμιών σου,
τα βουνά του ξεχασμένου σου γέλιου, το μονοπάτι που απολήγει σε άβυσσο
γλιστρώ, πέφτω, βουτώ μέσα σε θρυμματισμένες μνήμες και σκόρπιες σκέψεις.

I WANT YOU (ELVIS COSTELLO)

Oh my baby baby I love you more than I can say
I don't think I can live without you
And I know that I never will
Oh my baby baby I want you so it's scares me to death
I can't say anymore than ' I love you '
Everything else is a waste of breath
I WANT YOU
You' ve had your fun you don't get well no more
I WANT YOU
-----------------
Your fingernails go dragging down the wall
I WANT YOU
Be careful darling you might fall
I WANT YOU
I woke up and one of us was crying
I WANT YOU
You said : ' Young man I do believe you 're dying'
I WANT YOU
If you need a second opinion as you seem to do these days
I WANT YOU
You can look in my eyes and you can count the ways
I WANT YOU
Did you mean to tell me but seem to forget
I WANT YOU
Since when were you so generous and inarticulate
I WANT YOU
It' s the stupid details that my heart is breaking for
It' s the way your shoulders shake and what they 're shaking for
It' s knowing that he knows you now after only guessing
I WANT YOU
It's the thought of him undressing you or you undressing
I WANT YOU
He tossed some tattered compliment your way
I WANT YOU
And you were fool enough to love it when he said
"I want you"
I WANT YOU
The truth can't hurt you it's just like the dark
It scares you witless but in time you see clear and stark
I WANT YOU
Go on and hurt me then we'll let it drop
I WANT YOU
I'm afraid I won't know where to stop
I WANT YOU
I'm not ashamed to say I cried for you
I WANT YOU
I want to know the things you did that we do too
I WANT YOU
I want to hear he pleases you more than I do
I WANT YOU
I might as well be useless for all it means to you
I WANT YOU
Did you call his name out as he hold you down
I WANT YOU
Oh no my darling with that clown
I WANT YOU
You 've had your fun you don't get well no more
I WANT YOU
No-one who wants you could want you more
I WANT YOU
Every night when I go off to bed and when I wake up
I WANT YOU
I WANT YOU
I' m going to say it again 'til I instill it
I know I'm going to feel this way until you kill it
I WANT YOU
I WANT YOU

ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΖΗΤΩ... (Διογένης ο Κυνικός)

Ο Διογένης μαθήτευσε κοντά στον Αντισθένη, ιδρυτή της σχολής των κυνικών. Ανέπτυξε και τελειοποίησε τη διδασκαλία του τελευταίου προς την κατεύθυνση του ελάχιστου υλισμού. Ζούσε με τα απολύτως απαραίτητα και κοιμόταν σ' ένα πιθάρι.

Όταν είδε μια μέρα ένα παιδί να πίνει νερό με τη χούφτα του χεριού του, έβγαλε, καθώς λένε, το κύπελλο ,με το οποίο έπινε νερό, και το πέταξε αναφωνόντας πως ένα παιδί τον ξεπέρασε σε απλότητα ζωής.

Απέρριπτε το κράτος και τους περισσότερους θεσμούς χαρακτηρίζοντάς τους ως βιασμό της ουσίας του ανθρώπου. Για τον εαυτό του δήλωνε πολίτης του κόσμου. Είναι γνωστή, άλλωστε, η ρήση του δασκάλου του Αντισθένη. "Πατρίδα μου δεν έχω μια μόνο πόλη, μια μόνο στέγη, όλη η γη είναι για μένα σπίτι και πατρίδα".

Ο Διογένης είχε έναν λόγο ευθύ, κοφτερό, ανατρεπτικό και ένα αληθινά προικισμένο πνεύμα. Βγήκε μια μέρα στην αγορά με αναμμένο το φανάρι του, περιφερόταν και φώναζε : " Ψάχνω να βρω ανθρώπους!"

Σχετική με την απέχθειά του προς την εξουσία είναι η απάντηση που έδωσε σε κάποιον που καλοτύχιζε τον Καλλισθένη γιατί ζούσε ωραία κοντά στον Μέγα Αλέξανδρο: "Κακότυχος είναι όποιος προγευματίζει και δειπνεί όποτε αρέσει στον Αλέξανδρο". Ακόμα πιο γνωστή είναι η απάντηση που έδωσε στον Μέγα Αλέξανδρο. Στο Κράνειο, προάστιο της Κορίνθου, μια μέρα ο Διογένης ήταν ξαπλωμένος και απόλαμβανε τον ήλιο, όταν ήρθε ο Μέγας Αλέξανδρος και αφού στάθηκε από πάνω του, είπε: "Ζήτησέ μου ό,τι θέλεις". "Μη μου κρύβεις τον ήλιο", αποκρίθηκε ο Διογένης.

Ο Διογένης ήταν εξόριστος στην Αθήνα. Καταγόταν από την Σινώπη του Εύξεινου Πόντου, απ' όπου οι συμπολίτες του τον έδιωξαν, γιατί αυτός ή ο πατέρας του παραχάραξε το νόμισμα της πόλης. Σε κάποιον που του υπενθύμισε χλευαστικά την παλαιότερη αυτή παρανομία του, ο κυνικός φιλόσοφος δήλωσε "κάποτε ήμουν τέτοιος που εσύ είσαι τώρα, τέτοιος όμως που είμαι εγώ, εσύ δεν θα γίνεις ποτέ."

Υπέβαλε σε σκληρή κριτική τη διδασκαλία του Πλάτωνα για τις ιδέες , από την άποψη της ακραίας αισθησιοκρατίας, αναγνωρίζοντας μόνο το μοναδικό ον, ενώ δεν παρέλειπε σε κάθε περίπτωση να υπαινίσσεται τις στενές σχέσεις του τελευταίου με τον τύραννο Διονύσιο. Απέρριπτε την πολυθεϊα και τις θρησκευτικές λατρείες, ως αυθαίρετους ανθρώπινους θεσμούς. Μια μέρα ο Διογένης πήγε στο θέατρο, όταν η παράσταση είχε τελειώσει και ο κόσμος έβγαινε έξω. Αντίθετα στο πλήθος, που έβγαινε έξω, αυτός προσπαθούσε ν' ανοίξει δρόμο και να μπει μέσα, και σαν τον ρώτησαν, γιατί πάει αντίθετα, απάντησε: "Σε όλη μου τη ζωή αυτό εξασκούμαι να κάνω" .

----------------------------------------------------

αφιερωμένο σε όλους όσους θρυμματίζουν βιτρίνες προκειμένου να κρατήσουν στα ματωμένα χέρια τους αλήθειες.

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΙΧΝΗ ΔΑΚΡΥΩΝ

Παράξενο που τώρα νιώθω ανάγκη να σου πω

το παραμύθι που 'φτιαξα για σένα και για μένα

τι κρίμα..δεν αρχίζει μια φορά κι έναν καιρό

ούτε μιλά για δράκους και κορίτσια μαγεμένα.

*

Σφαλίζω τα βλέφαρα και προσπαθώ να θυμηθώ

κείνη τη μέρα ο ουρανός τι χρώμα είχε

θαρρώ πως αχνό πέπλο ήταν ντυμένος πορφυρό

σαν από αιματοβαμμένο έγκλημα να ήρθε.

*

Σε βρήκα, γλυκιά μου, με μάτια σβησμένα αστέρια

να καληνυχτίζεις με τραγούδια αγάπες παλιές

εκεί που η απώλεια σου κάρφωνε τα χέρια

σ' ένα σταυρό να κρέμονται χίλιες πικρές προσευχές.

*

Εκεί που το άγιο πάθος είχε πια τελειώσει,

εκεί που πνίγονταν των ερωτευμένων οι λυγμοί,

εκεί την ψυχή και το κορμί σου είχαν στοιχειώσει

σακατεμένοι εραστές, άθλιοι περαστικοί.

*

Στην αγκαλιά σου φώλιασα κομμάτια σκορπισμένος

και έγειρα και απόκαμα σα να 'μουνα παιδί

με θέρμη να προσφέρομαι γητειές σου στολισμένος

γινόμουνα εγώ το βάλσαμο για κάθε σου πληγή.

*

Την πνοή σου φυσούσες στον άδειο εαυτό μου

σαν κισσός ανέβαινες στο ραγισμένο μου κορμί

φτερούγιζε μέσα σου κάθε τρελό όνειρό μου

το ξερό, άγονο χώμα μου δρόσιζες με βροχή.

*

Έτσι τραγουδούσαν οι μέρες, χόρευαν τα χρόνια

και σαν σκορπιός με πλήγωνε της λαχτάρας το κεντρί

βαριές ανάσες άφηνα στα υγρά μας σεντόνια

το πρόσωπό σου προσκύνησα, εικόνα ακριβή.

*

Τώρα κουνάω τα ζάρια μου και ρίχνω τα χαρτιά

απλώνοντας στο στήθος σου την πράσινή μου τσόχα

στοιχηματίζω και χάνω τα πάντα σε μια βραδιά

μα ευλογημένος όποιος γελά στην κατηφόρα....

LE PLOMBIER (BORIS VIAN)

Τί να πει κανείς για τον Boris Vian... Μηχανικός, ηθοποιός, τραγουδιστής, τρομπετίστας, αρθρογράφος, συγγραφέας... Πέθανε το 1959 , μόλις 39 ετών. Στα μυθιστορήματά του ο σουρρεαλισμός και το παράδοξο ανακατεύονται με τη φαντασία, την ευαισθησία και τη συγκίνηση. Ένας από τους πολύ αγαπημένους μου. Παραθέτω πιο κάτω μικρό αποσπάσμα από ένα διήγημά του.
-------------------------------------------------------------------

Δεν ήταν το κουδούνισμα της Γιασμίνης, που είχε πάει για ψώνια σ' ένα ύποπτο γραφείο παρέα με τον εραστή της. Δεν ήταν ούτε κι ο θείος μου μια και είχε πεθάνει πριν από δύο χρόνια. Ο σκύλος χτύπαγε το κουδούνι δυο φορές, κι εγώ είχα το κλειδί μου. Ωραία, θα 'πρεπε να βρω κάτι άλλο. Το χτύπημα ήταν χαρακτηριστικό: βαρύ..., ασήκωτο, ίσως... όχι, πυκνό, μάλλον.. ένα κουδούνισμα αργό και ακριβό.
Κατά συνέπεια, ο υδραυλικός. Μπήκε εξοπλισμένος με μια τσάντα από δέρμα εξαφανισμένου χορτοφάγου περασμένη στον ώμο του και γεμάτη από σιδερικά που κουδούνιζαν.
-Το λουτρό είναι από εκεί, μου είπε με μια τοξοτική χειρονομία. Δεν έθετε την ερώτηση. Μου μάθαινε επιτέλους που βρισκόταν μέσα σ' αυτό το διαμέρισμα, το λουτρό που, δίχως την παρατήρησή του, για πολύ καιρό ακόμα, θα μπορούσα να είχα παραμελήσει να τοποθετήσω με την ακρίβεια που προϋπόθετε εκ των πραγμάτων η σύντομη φράση του.
Αυτή την ώρα της μέρας, μια και η Γιασμίνη έλειπε, μια και ο θείος μου είχε πεθάνει και μια κι ο σκύλος χτυπούσε το κουδούνι δυο φορές (τις περισσότερες φορές), δεν ήταν στο σπίτι παρά μόνο τα έντεκα ανήψια μου, που ήταν απασχολημένα να παίζουν στην κουζίνα με τη γκαζιέρα, και δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος.

Καθώς ο υδραυλικός έφτανε στο σαλόνι μετά από μια μεγάλη παράκαμψη, αγκιστρωμένος στη χειρονομία του, τον ξανάβαλα στον ίσιο δρόμο και τον οδήγησα έτσι μέχρι το λουτρό. Ετοιμαζόμουν να μπω μαζί του όταν με παραμέρισε, δίχως αγένεια, αλλά με κείνη τη σταθερότητα που ανήκει μόνο στους ειδικούς.

-Δε σας χρειάζομαι πια, μου είπε, κι έπειτα θα κινδυνεύατε να λερώσετε το όμορφο καινούριο κοστούμι σας.

Τόνιζε το καινούριο. Δεν είπα τίποτα , γιατί κάγχαζε και μάλιστα με πονηριά, και πήγα να κόψω την ταμπελίτσα που κρεμόταν. Άλλη μια αμέλεια της Γιασμίνης. Αλλά, σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορείς να περιμένεις από μια γυναίκα που δε σε γνωρίζει, που δεν έχει ακούσει ποτέ να προφέρουν το όνομά σου, που δεν ξέρει καν ότι υπάρχεις, που ίσως να μην υπάρχει ούτε καν η ίδια παρά μόνο μερικώς, ή ακόμα και καθόλου, να σου προσφέρει τις υπηρεσίες μιας αγγλίδας γκουβερνάντας, της Άλις Μάρσαλ, που γεννήθηκε στο Μπρίτζπορτ του Γουιλτσίαρ, και πρόγκηξα την Άλις για τη χρόνια αμέλειά της. Μου απάντησε ότι δε μπορεί κανείς, ταυτόχρονα ν' αποφεύγει να προσέχει τ' ανήψια και να βγάζει τις ταμπελίτσες, κι αναγκάστηκα να υποκλιθώ, γιατί εκείνη τη στιγμή περνούσα την πόρτα που οδηγεί από το διάδρομο στην τραπεζαρία, πόρτα περιβόητα πολύ χαμηλή όπως έχω παρατηρήσει πολλές φορές στον κουφό αρχιτέκτονα που έχει διορίσει ο σπιτονοικοκύρης μου........

CASTA DIVA ( NORMA, Bellini)

Casta Diva, che inargenti

queste sacre antiche piante,

a noi volgi il bel sembiante

senza nube e senza vel...

Tempra, o Diva, tempra tu de' cori ardenti,

tempra ancora lo zelo audace,

spargi in terra quella pace

che regnar tu fai nel ciel...

---------------------------------------

Δακρύζω ακόμα όταν ακούω όπερα...

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑΥΑΓΗΣΑΜΕ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΑΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ...

Έξι και πέντε. Μούδιασμα. Μια πεντάλεπτη αιώρηση στους λεπτοδείκτες ενός ανυπόμονου ρολογιού. Δεν θυμάμαι πώς άρχισε. Πού; Πότε; Ποιός; Εγώ... να κάνω ερωτήσεις. Εγώ... να θυμάμαι. Ξημερώνει. Η αρχή μιας μέρας που βουλιάζει ήρεμη σ' ένα φλυτζάνι καφέ - γαλλικός , δύο κουταλιές ζάχαρη, αρκετό γάλα. θυμάμαι. Το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Νικοτίνη. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Φυσάω τον καπνό μου πάνω από τις στέγες των σπιτιών, πάνω από τους βιαστικούς περαστικούς, πάνω από μια θλιμμένη πόλη. Εγώ... να γέρνω το κορμί μου πάνω από τα κάγκελα. Εγώ... να φλερτάρω με το κενό. Υψοφοβία. Έχω άλλα δεκαεννέα τσιγάρα. Η ομίχλη κάνει τα πράγματα να φαίνονται ομορφότερα. Παίζω με τον καπνό. Παίζω με τις φωτιές. Ένα παιδί που κάηκε είμαι, αγαπάω όμως ακόμα τις φωτιές. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και φτιάχνω περίεργα σχήματα. Οπτική παραίσθηση. Θυμάμαι. Να μου διηγείσαι τα ταξίδια σου στο Μεξικό, στη Βιρμανία, στο Μπαλί, στην Κούβα. Να έχεις πάντα στο ψυγείο ένα μπουκάλι λευκό κρασί (ορεινό Σπυρόπουλου) για να συνόδευει το φαγητό μου, τις βραδινές μας συζητήσεις και αργότερα τις σιωπές μας. Μου έφτιαχνες έναν ολόκληρο παράδεισο από λέξεις. Εγώ... Εσύ... Τώρα προχωράω μπροστά. Μιλούσαμε. Έβρισκες χαριτωμένες τις διανοητικές μου ακροβασίες. Χαμογελούσες. Στην πραγματικότητα τις θεωρούσες πολύ ρομαντικές για το δικό σου υλιστικό κόσμο. Αλλά έμπαινες στον κόπο να χαμογελάς και να μου εξηγείς.. Είχες ξεχάσει να ονειρεύεσαι. Δεν ξεχνώ... Όχι εγώ... να ονειρεύομαι. Και θα 'πρεπε ίσως... θα έπρεπε να ήμουν κάποια άλλη. Και τότε θα αγκάλιαζα όλες σου τις ακριβές βεβαιότητες. Όχι εγώ. Στα σαράντα σου χρόνια είχες ξεχάσει να ερωτεύεσαι, είχες ξεχάσει να πονάς... Στα θύμησα; Ταξιδέψαμε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, σβησμένες φωνές, χάρτες των πολύτιμων σωμάτων, βαριές αναπνοές και ανταύγειες του πάθους σε υγρά μάτια. Νόμιζες ότι όλα αγοράζονται. Όχι εγώ. Νόμιζες ότι όλα ελέγχονται. Όχι εγώ. Χίλιες αστραφτερές λεπίδες, χίλια γυμνά μαχαίρια έπεφταν στο κορμί σου και σε μάτωναν. Νόμιζες ότι με ήξερες. Όχι εμένα. Θυμάμαι τον πόνο στο βλέμμα σου, τα συντρίμμια της προδομένης αυτοπεποίθησής σου, τον πυρωμένο εγωισμό σου... Υπάρχουν άνθρωποι που τους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτούν το δάχτυλο. Ε, όπου φτάνει το βλέμμα του καθενός πρίγκηπα... Και ίσως να επέστρεφα για ν΄ακονίσω τη λεπίδα του εγωισμού μου πάνω στο δικό σου, ίσως πάλι να μην έχω χρόνο έχοντας να μεριμνήσω για τόσα ταξίδια στ' αστέρια. Κι έχω μπροστά μου έρωτες ν' αγκαλιάσω, ένα ποτήρι ζωή να ξεδιψάσω πάνω στο τραπέζι μου, μια παιδικότητα να μου χτυπάει το τζάμι, έναν ήλιο να με ζεσταίνει, τόσα βιβλία να διαβάσω, τόσους ανθρώπους να ταξιδέψω, τόση μουσική να ονειρευτώ, τόση ομορφιά να μεθύσω, τόσες γλώσσες να μιλήσω, τόση σιωπή να χαθώ, τόσο πάθος να ξαναγεννηθώ. Κάνε στην άκρη, μου κρύβεις τον ήλιο. Καλή ζωή. Τώρα ξέρεις..

TO TΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΓΡΑΦΟΜΗΧΑΝΗΣ ΜΟΥ

Ο καλύτερος τρόπος για να μην σκέπτεσαι

είναι να μη σκέπτεσαι-

το πάντζο μου σκούζει στα θάμνα,

σαν λαγός παγιδευμένος (σκούζουν οι λαγοί;

Δεν πειράζει: το όνειρο ενός μπεκρή σας αφηγούμαι.)

Πολυβόλα, λέω,

τα παπαδάκια.

Οι υγρές νοσοκόμες,

οι χοντροί εφημεριδοπώλες,

μισοσβησμένοι αντιπρόσωποι

μιας περισπούδαστης ζωής.

Το πάντζο μου σκούζει,

τραγουδά,

τραγουδά, στο όνειρο που σκοτεινιάζει.

Άνθισε, άνθισε,

κάνε κουράγιο:

τελικά ο θάνατος

δεν είναι ένας απλός πονοκέφαλος.

( Charles Bukowski, σε μετάφραση Γ.Μπλάνα, από τη συλλογή ποιημάτων Τρόμου και Αγωνίας Γωνία, εκδ.Απόπειρα)

ΠΕΡΙ ΣΧΟΛΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ. ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ...

Huan ying...Ni hao...Ni hao ma? Καλά, μη φανταστείς ότι είμαι και η γυναίκα του Mao, αλλά τα ψιλοκαταφέρνω. Με τα chopsticks εξακολουθώ ν' αντιμετωπίζω ένα μικρό προβληματάκι, το οποίο εντοπίζεται κυρίως στην έλλειψη συντονισμού κινήσεων (τα υπόλοιπα αναλύονται σύμφωνα με τις αρχές της κβαντικής).

Έγιναν κάποια σχόλια μέσα στο blog και πολλά off the records στα οποία θα προσπαθήσω να δώσω απαντήσεις και να διευκρινήσω κάποια πράγματα.

Ναι, το ξέρω ότι η γαλλική δεν είναι πλέον αρκετά δημοφιλής γλώσσα και αισθάνεστε λίγο χαμένοι στη μετάφραση. Τα σχετικά links όμως παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Άλλωστε, αυτή είναι η γλώσσα στην οποία έγραψαν ο Μαλλαρμέ, ο Ρεμπώ, ο Ελυάρ, ο Βαλερύ, οι διεθνείς καταστασιακοί με τον Γκυ Ντεμπόρ και Ραούλ Βανεγκέμ. Αναγνωρίζοντας τη δικαιολογημένη αυτή αδυναμία, είμαι πρόθυμη να δουλέψουμε μαζί όποιο κείμενο παρουσιάζει για σας μεταφραστικό ενδιαφέρον. Ήδη παραθέτω πιο κάτω, τον Αποχαιρετισμό του Ρεμπώ από το έργο του Μια εποχή στην κόλαση.

Τα Ιndymedia δεν παύουν ν΄αποτελούν ένα πολύ σημαντικό εγχείρημα στο χώρο της αντι-ενημέρωσης, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχω εγώ προσωπικά με τον τρόπο παρουσίασης και την επιλογή κάποιων θεμάτων, με σχόλια των συμμετεχόντων κ.τ.λ

Είναι ένας ήδη πολύ γνωστός δικτυακός χώρος για να τον βάλω στα links - τα οποία σημειωτέον δεν έχουν την έννοια ντιρεκτίβας, άλλωστε απευθύνομαι σε άτομα που ποτέ δεν λειτούργησαν μέσα σε τέτοιες λογικές. Ναι, είναι αλήθεια Alex ότι το να παρακολουθείς σ' ένα site ατελείωτες θεωρητικές συζητήσεις του τύπου αν ο Καστοριάδης ή ο Στίνας είναι θεωρητικοί του τάδε ή του άλλου πολιτικού ρεύματος και γιατί έγραψαν αυτό ή εκείνο είναι λίγο κουραστικό πια. Τα έχω ακούσει σε συνελεύσεις, τα έχω διαβάσει, έχω αρχίσει να βαριέμαι όλες αυτές τις label theories. Η επάνασταση της καθημερινής ζωής είναι αυτό που ενδιαφέρει πλέον. Κι αν δεν είναι κάποιος σε θέση να αλλάξει τη ζωή του, τον εαυτό του και να θέσει τους δικούς του όρους στο σύντομο παιχνίδι της ζωής, πώς μπορεί να ελπίζει ότι θα αλλάξει τις ζωές εκατομμυρίων αγνώστων ανθρώπων προς το καλύτερο;

Χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω να γράφουν και ακούω να σχολιάζουν άτομα που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το διαδίκτυο. Στα links υπήρχε η πρόθεση να προστεθούν και αυτά του Άσιμου και άλλα πολλά, σ' εκείνη τη χρονική όμως στιγμή είτε παρουσίαζαν κάποιο τεχνικό πρόβλημα είτε ήταν υπό αναδιάρθρωση ή κατασκευή. Προσεχώς λοιπόν... Μια παρέα χαοτικών μου ζήτησε κάτι από το βιβλίο του Ν.Spinrand (πολύ αγαπημένο). Σκοπεύω να παραθέσω αρκετά αποσπάσματα από τους Πράκτορες του Χάους.

Και μην ξεχνάτε...all we want is everything and now!

Καλώς ορίσατε.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ( ADIEU )

Φθινόπωρο κιόλας! Μα γιατί να θλιβόμαστε για τον προαιώνιο ήλιο όταν καταπιανόμαστε ν' ανακαλύψουμε το θείο φως, μακριά απ' όλους όσους πεθαίνουν με τις εποχές.

Φθινόπωρο. Ανεβασμένη πάνω στις αδιάλυτες ομίχλες η βάρκα μας επιστρέφει πίσω στο λιμάνι της εξαθλίωσης, την πελώρια πόλη με τον ουρανό βαμμένο λάσπη και φωτιά. Α, τα μουχλιασμένα βρωμόπανα, το μουλιασμένο στη βροχή ψωμί, το μεθύσι, οι χίλιοι έρωτες που με σταύρωσαν! Δεν θ' αποκάνει λοιπόν ποτέ τούτη η σαρκοβόρα βασίλισσα εκατομμυρίων νεκρών ψυχών και πτωμάτων που θα κριθούν!

Βλέπω ξανά τον εαυτό μου με δέρμα τουμπανιασμένο από λάσπη και πανούκλα, σκουλήκια στις μασχάλες μου και στα μαλλιά μου, και στην καρδιά μου μεγαλύτερα σκουλήκια ξαπλωμένα μεταξύ αγνώστων δίχως ηλικία, δίχως αίσθημα...

Εκεί μπορεί να 'χα πεθάνει... αφόρητη κλήση! Δεν υποφέρω τη φτώχεια. Και τρέμω το χειμώνα, γιατί είναι η εποχή της άνεσης!

Πότε-πότε κοιτώ τον ουρανό, παραλίες ατέρμονες σκεπασμένες μ' έθνη λευκά, χαρά γεμάτα. Ένα παμμέγιστο χρυσό καράβι πάνωθέ μου, πάλλει τις πολύχρωμες ταινίες του στις αύρες της αυγής.

Έπλασα όλα τα ξεφαντώματα, όλους τους θριάμβους, όλα τα δράματα.

Προσπάθησα ν' ανακαλύψω νέα άνθη, νέα άστρα, νέα σάρκα, νέες γλώσσες.

Πίστεψα πως αποκτούσα υπερφυσικές δυνάμεις.

Ε! Καλά! Πρέπει να θάψω την φαντασία μου και τις θύμησές μου. Πάει περίπατο η ωραία δόξα του καλλιτέχνη και του λογοκλόπου.

Εγώ! Εγώ που αποκάλεσα μάντη ή άγγελο τον εαυτό μου, αδέσμευτος από κάθε ηθική γυρνώ πίσω στο χώμα ν' αποζητήσω ένα χρέος και μια πραγματικότητα ν' ασπαστώ! Χωριάτη!

Απατήθηκα; Η συμπόνια μήπως είναι αδελφή του θανάτου για μένα;

Επιτέλους , θα ζητήσω συγγνώμη επειδή τράφηκα με ψέμματα. Και τώρα ας πηγαίνουμε.

Μα μήτ' ένα χέρι φιλικό. Και πού η βοήθεια;

* * *

Ναι, είναι άτεγκτη η νέα ώρα. Γιατί μπορώ να πω κερδήθηκε η νίκη: ο τριγμός των δοντιών, τα συρίγματα της φωτιάς, οι στεναγμοί της λέπρας κατευνάζουν.

Σβήνουν όλες οι εξευτελιστικές αναμνήσεις.

Τρεχάλα φεύγουν οι τελευταίες μεταμέλειες μου, ζήλεια των ζητιάνων, των ληστών, των νεκρόφιλων, των κάθε είδους αλλόκοτων. Καταραμένοι, τί θα γινόταν αν ζητούσα εκδίκηση!

Πρέπει να είναι κανείς απόλυτα συγχρονισμένος.

Όχι ψαλμοί! Να κρατάς το κερδισμένο έδαφος. Χαλεπή νύχτα.

Το ξερό αίμα καπνίζει στο πρόσωπό μου και δεν έχω τίποτα πίσω μου πέρα από αυτόν τον φρικτό θάμνο!...

Η πνευματική μάχη είναι τόσο βάναυση όσο κι ο πόλεμος των ανθρώπων: αλλά η οπτασία της δικαιοσύνης είναι θέλημα του θεού μόνο.

Και στο μεταξύ, η άγρυπνη θέληση. Ας δεχτούμε με χαρά λοιπόν όλους τους χειμάρρους- της ευεξίας και της αληθινής ευαισθησίας. Και το πρωί, οπλισμένοι με φλογερή υπομονή, θα μπούμε σε πολιτείες μεγαλόπρεπες.

Για ποιό λόγο να μιλώ για χέρι φιλικό;

Είναι όφελός μου πως πια μπορώ να γελώ με τους παλιούς, ψεύτες έρωτές μου και να κάνω να ντρέπονται εκείνα τ' απατηλά ζευγάρια -αντίκρυσα την κόλαση κάθε γυναίκας πίσω κει- και θα είμαι ελεύθερος ν' αδράξω την αλήθεια μέσα σε μια ψυχή και σ' ένα σώμα.

Arthur Rimbaud (Une saison en enfer)

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ

Μετά τη φλόγα της φωτιάς κόκκινη ν' αντανακλά στα ιδρωμένα πρόσωπα
Μετά τη θλιμμένη σιωπή στους πέτρινους κήπους μας, σιωπή...
Μετά την αγωνία στα έρημα βουνά, φοβάμαι...
Τις κραυγές και τους θρήνους
Ταπείνωση και πόνος και μια Βαστίλλη
Εκείνοι που ήταν όρθιοι τώρα λύγισαν
Με γδαρμένα γόνατα, πληγωμένοι,
Με τσακισμένα γόνατα, τρομαγμένοι.
Με αναιμικές προσευχές. Πού θεός;

Δεν έχει για σας νερό μόνο λάσπη
Λάσπη κι όχι νερό και βράχια
Βράχια και πέτρες ξεσκίζουν τις γυμνές σας φτέρνες
Εδώ είναι του θανάτου η χώρα, εδώ είναι της λησμονιάς η χώρα
Μήτε ίσκιος από πλατύφυλλα δέντρα, μήτε ευωδιά από άγρια ρόδα
Εσείς που κύκλους χαράζετε στην ωχρή άμμο
Εδώ δεν έχει νερό μόνο άμμο και βράχια και άμμο
Με βαριά βήματα τις αλυσίδες σας σέρνετε
Μήτε να ξαποστάσετε μήτε να ονειρευτείτε
Όχι για σας
Μήτε γαλήνη μόνο το ουρλιαχτό των πεινασμένων λύκων
Μήτε μοναξιά μόνο το γρύλισμα αυτών που σας χλευάζουν
και σας πυροβολούν με τον δείκτη
Εσείς που καταραμένοι αιώνια θα πηγαίνετε
Αφού το βλέμμα σας τολμήσατε και υψώσατε στα άστρα...