ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Η αγάπη είναι

ένας σκύλος

από την κόλαση...

ΚΟΚΚΙΝΟ

Και τώρα αντίο...

Κομμάτια από γυαλί σε φλογισμένο πάτωμα

-

Νερό και χώμα ζύμωσε το πάθος μας

Έτσι γεννήθηκε του δήμιού σου ο πηλός

Τον ξεγελάσαμε το χρόνο

Με γλώσσα πύρινη έγλειφε τις ξερές μας μέρες

Με άρρωστη πνοή μάραινε τα πιο όμορφα από τα ρόδα

Οι λεπτοδείκτες πάγωσαν, ξεψύχησαν οι ώρες

Σε στέλνω με μάτια λαμπερά, με πρόσωπο αλαβάστρινο

Μαλλιά ηλιοφώτιστα, χιόνι να μη γνωρίσουν

Τον ξεγελάσαμε το χρόνο

Πνοή ανέμου η αστραφτερή λεπίδα μου

Φυσάει το νεκρικό σου ιστίο

Βυθίζω το μαχαίρι

Άλικα δάκρυα αναβλύζουν από το σώμα σου

Ξανά

Χίλια σ' αγαπώ πλέκω στεφάνι στο κεφάλι σου

Ξανά

Σου έχω φυλάξει ένα κομμάτι ουρανού

Ξανά

Και δυο αστέρια να έχεις συντροφιά

Ξανά

Θα σ' ανταμώσω

Ξανά

Εκεί που υπάρχει μόνο ένα τραγούδι, μια εποχή, ένα φεγγάρι

το δικό μας

Ξανά

Σου σφίγγω το χέρι

Φοβόσουν πάντα το σκοτάδι

Ξανά

Κλειδώνω τα βλέφαρά σου

Ένα όνειρο είναι μόνο αγάπη μου

Ξανά

Σου φτιάχνω με τα υλικά της θλίψης μου ένα παλάτι

Ξανά

Εκεί σε στέλνω γαλήνια και παγωμένη

Ξανά

Στο μάταιο ταξίδι όλων των αποκαμωμένων κεριών

Ξανά

Εκεί χορεύει καπνίζοντας η σβησμένη σου ανάσα

Κομμάτια από γυαλί σε φλογισμένο πάτωμα

Ανταύγειες του χρώματος που πάντα αγαπούσες

Ένα άγριο ρόδο φυτεύω στην αγκαλιά σου

Κόκκινο

ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ...(Διάφανα Κρίνα)

Σ' εμένα έρχεσαι

μην ξέροντας γιατί

στο φως κουρνιάζεις

και βουρκώνεις δίχως λόγο

και γυροφέρνεις

τους εφιάλτες σου βουβή

με την καρδιά σου να χτυπάει απ' τον φόβο

-

Σ' εμένα έρχεσαι

μην ξέροντας γιατί

κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης

ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή

κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης

Σ' εμένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί

κάτι απ΄την κόλαση σού ανήκει της ζωής μου

κάτι απ' τα βράδια που πεθαίναμε μαζί

και σκότωνα κορυδαλλούς να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές σε κουρασμένες φτέρνες

φωνές που αντήχησαν νεκρές μέσα σε άδειες στέρνες

δίχως ν' ακούς απόκρυφη ηχώ έστω μιας απάτης

Κάτι σαράβαλες καρδιές στο τσίρκο της αγάπης

Κάτι σαράβαλες καρδιές στο τσίρκο της αγάπης

Κάτι σαράβαλες καρδιές...

ΠΟΙΗΣΗ

Πέρα από το κοραλένιο δάσος των πόθων
Πίσω από τα βουνά της μοναξιάς
Σ΄έναν ουρανό που απλώνει το σκοτεινό πέπλο
μιας αξημέρωτης νύχτας

-

Είναι εκεί
που τ' άστρα κεντάνε το φως τους
σ' έναν διάπλατο ορίζοντα
που η θάλασσα φέρνει κύμα με το κύμα
σκόρπιες μνήμες κι αλάτι από δάκρυα
Είναι εκεί

ένα φεγγάρι που ματώνει, κόκκινο

Είναι εκεί
μια γυναίκα που καρφώνει ένα μαχαίρι στο δέρμα
Είναι εκεί
μια γυναίκα που φτύνει λέξεις στο χαρτί από αίμα, κόκκινο

Βλέπω το αγρίμι στα μάτια της
τα ηλιοβασιλέματα που της πήραν τη φωνή
Είναι εκεί
το αγρίμι που κοιμάται μέσα της
το αγρίμι που ανασηκώνεται
διψώντας για λέξεις
Μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα
της κατατρώνε την ψυχή, τα σωθικά
ποιό είναι το όνομά της;
τι σημασία έχει..
ένα ποίημα έγραψε και χάθηκε
με τρεμάμενο χέρι
με ανοιγμένη φλέβα
γράμματα από αίμα, κόκκινα

PRES DE REMPARTS DE SEVILLE (SEGUIDILLA) - G.BIZET

Près de remparts de Séville,

Chez mon ami, Lillas Pastia

J' irai danser la Séguedille

Et boire du Manzanilla

J' irai chez mon ami Lillas Pastia

Oui, mais toute seule on s' ennuie

Et les vrais plaisirs sont à deux

Donc, pour me tenir compagnie,

J' emmènerai mon amoureux!

Mon amoureux, il est au diable,

Je l' ai mis à la porte hier!

Mon pauvre coeur très consolable,

Mon coeur est libre comme l' air!

J' ai les galants à la douzaine,

Mais ils ne sont pas à mon gré:

Voici la fin de la semaine,

Qui veut m' aimer? Je l' aimerai!

Qui veut mon âme ?

Elle est à prendre

Vous arrivez au bon moment!

J' ai guère le temps d' attendre,

Car avec mon nouvel amant,

Près des remparts de Séville,

Chez mon ami, Lillas Pastia...

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (Τ. S. ELIOT)

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι

Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι

Σκύβοντας μαζί

Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο.

Αλίμονο!

Οι στεγνές φωνές μας

Όταν ψιθυρίζουμε μαζί

Είναι ήσυχες και ανόητες

Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι

Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί

Στο ξερό μας κελάρι

Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα

Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

Αυτοί που πέρασαν

Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ'άλλο βασίλειο

Μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- όχι ως χαμένες

Βίαιες ψυχές , μα μοναχά

Ως κούφιους ανθρώπους

Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους

Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα

Στου θανάτου τ' ονειρικό βασίλειο

Αυτά δεν εμφανίζονται :

Εκεί, τα μάτια είναι

Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα

Εκεί, είν' ένα δέντρο χορεύοντας

Και φωνές είναι

Στου ανέμου το τραγούδισμα

Πιο μακρινές και πιο τελεστικές

Από ένα μαραμένο αστέρι.

Ας είμαι όχι πιο κοντά

Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο

Ας φορέσω επίσης

Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις

Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες

Σ' έναν αγρό

Φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος

Όχι πιο κοντά

Όχι αυτή την τελική συνάντηση

Στου λυκόφωτος το βασίλειο

Αυτή είναι η νεκρή χώρα

Αυτή είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα είδωλα

Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου

Κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου.

Αυτό είναι σαν αυτό

Στου θανάτου το άλλο βασίλειο

Ξυπνώντας μόνοι

Στην ώρα που είμαστε

Τρέμοντας με τρυφερότητα

Χείλη που θα φιλούσαν

Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

Τα μάτια δεν είναι εδώ

Δεν είναι μάτια εδώ

Στην κοιλάδα των άστρων πεθαίνουν

Στην κούφια κοιλάδα

Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας

Σ' αυτό τον έσχατο απ' τους τόπους συναντήσεων

Ψηλαφούμε μαζί

Κι αποφεύγουμε ομιλία

Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμού

Αόμματοι, αν δεν

Τα μάτια μας ξαναφανούν

Όπως το αέναο άστρο

Του πολύφυλλου ρόδου

Στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο

Η ελπίδα μόνο

Των κενών ανθρώπων.

Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά

Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά

Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά

Στις πέντε το πρωί

Μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας

Μεταξύ κίνησης και δράσης

Πέφτει η Σκιά

Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας

Μεταξύ κίνησης και απάντησης

Πέφτει η Σκιά

Η ζωή σου είναι πολύ μακριά

Μεταξύ πόθου και σπασμού

Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης

Μεταξύ ουσίας και πτώσης

Πέφτει η Σκιά

Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Διότι δική σου είναι

η ζωή

είναι

διότι δική σου είναι η

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

PUNKS NOT DEAD (vol. 1)

(Αφιερωμένο στον Τάσο και σε όλους όσους αγάπησαν αυτή τη μουσική...)
ALL WE WANT IS EVERYTHING
AND WE WANT IT NOW!!!





THE CLASH

-
When they kick at your front door
How you gonna come?
With your hands on your head or on the trigger of your gun?
When the law break in how you gonna go?
Shot down on the pavement or waiting on death row?
You can crush us, You can bruise us .But you 'll have to answer too.
Oh, the guns of Brixton...
-

THE RAMONES
-
Blurred vision and dirty thought, Feel (out of place) very distraught
Feel something coming on, Kick the jukebox, slam the floor
Drink, drink, drink, drink some more
I can't think. Hey! What's in my drink?
It feels like somebody put something in my drink..
-

THE SOCIAL DISTORTION
-
Cold feelings in the night
You know, this feeling just ain't right
And though I try I just can't hide
Cold feeling in the night
Yeah I got faith, but sometimes fear
it just weighs too much
I don't want to feel
Cold winds blowin'
through me with an icy touch..
-

THE STRANGLERS
-
Woke up on a good day
And the world was wonderful
A midnight summer dream had me in its spell
I dreamt about an old man
Sat and watched the rain all night
He couldn't sleep a wink as all the drops fell
He told me of the beauty
Hidden in our foreheads
He told me of the ugliness
We show instead...

PANTHERA PARDUS

Aφιερωμένο στον Dennis
--------------------------
"Μέσα στα μάτια σου μικρό θηρίο που κοιμάται
Οι άλλοι δεν το βλέπουνε
-θέλει τρόπο των ματιών το ιδίωμα-
όμως εγώ που άγγιξα τη ραγισμένη φλέβα του χεριού σου
και το μεγάλο πυρετό να σε φλογίζει
το βλέπω να σηκώνεται αμείλικτο
και να ουρλιάζει
σαν το μαγνητίζει η ερημιά"

Πάντα ήσουν από τους ανθρώπους που η ομορφιά του είχε βάθος... Και το πνεύμα σου τη λάμψη χιλιάδων καλοακονισμένων μαχαιριών.
una pantera negra
gracias ...

AΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΙΙ : Στον Β.

Μαζεύω τα κομμάτια ένα-ένα και θα πρέπει να συνεχίσω τώρα,

χωρίς σώμα, σαν μια σκιά

θα πρέπει να συνεχίσω, να μην ξεχάσω να θυμάμαι

θυμάμαι

η ρόδινη άνοιξη μ' έναν αλάνη ήλιο

η ξεχασιάρα ώρα που πέταγε από πάνω της μια παιχνιδιάρα στιγμή

κι εσύ

άλλοτε το θήραμα, καστανό ελαφάκι αλαφιασμένο,

κι άλλοτε ο κηνυγός, καστανή λεοπάρδαλη

με όλες τις περίεργες κηλίδες της

στα προάστια της νύχτας

στα μπαλκόνια σου κρέμομαι κισσός και γιασεμί και τριανταφυλλιά

με άνθη να στολίζω τα ανάκατα μαλλιά σου, καστανά

μοιάζεις με όλα τα πρωϊνά και όλες τις μουσικές του κόσμου

είσαι η κοφτερή λεπίδα του μαχαιριού

και το αίμα που ξεπηδά από τις ανοιχτές πληγές μου

πανάρχαια γραφή και ραγισματιά σε βράχο

αειθαλές δέντρο και αναρριχητικό φυτό

χρώμα στο λουλούδι και το δηλητήριο στον ανθό

ο κισσός που κρέμεται στο γκρεμό του ιλίγγου

και η φωτιά που καπνίζει την κόλασή μου

πρόσωπο από έβενο, τρομαγμένο, φωτεινό και σκοτεινό μαζί

πρόσωπο που καταβροχθίζω,

τρυφερά σκληρό, λατρεμένα μισητό

χιόνι στην καρδιά ενός καλοκαιριού

πήδακας νερού στην αφιλόξενη έρημο

μήνυμα σε ταξιδιάρικο μπουκάλι

αλάτι των δακρύων απ' τα μάτια μου

μέρες που τραγουδάνε μέσα σε μήνες

χρόνια που ξεχύνονται μέσα σε αιώνες

μια ώρα κι ένα αστέρι

ηλεκτροφόρα καλώδια που αγγίζω με γυμνό χέρι

χλωμό φεγγάρι, κάτω απ' το φως σου ουρλιάζω

χίλιες νύχτες εξαγορασμένες μ' ένα όνειρο

χίλιες εικόνες ζευγαρωμένες σ' ένα όνειρο

χίλια σημεία λαξεμένα από τον ύπνο

βγαλμένα απ' τον πυθμένα μιας αξημέρωτης νύχτας

κι έξω απ' το παράθυρο,

ο χρόνος μάς καρτερεί για να γεράσουμε, να ξεχάσουμε

δεν ξεχνώ

μάτια, μαλλιά... καστανά

χείλη, χέρια... ρόδινα

ένα αρχικό Β. που θα σκάλιζα στον κορμό ενός δέντρου

αν σε γνώριζα παιδί

πόλεις, φώτα, διαδρομές, ονόματα, πρόσωπα..

κι εσύ

πόνος, πόθος, πάθος, πένθος...

κι εσύ

ένα όνομα, ένα πρόσωπο..

το δικό σου

μόνο εσύ.