Και τώρα αντίο...
Κομμάτια από γυαλί σε φλογισμένο πάτωμα
-
Νερό και χώμα ζύμωσε το πάθος μας
Έτσι γεννήθηκε του δήμιού σου ο πηλός
Τον ξεγελάσαμε το χρόνο
Με γλώσσα πύρινη έγλειφε τις ξερές μας μέρες
Με άρρωστη πνοή μάραινε τα πιο όμορφα από τα ρόδα
Οι λεπτοδείκτες πάγωσαν, ξεψύχησαν οι ώρες
Σε στέλνω με μάτια λαμπερά, με πρόσωπο αλαβάστρινο
Μαλλιά ηλιοφώτιστα, χιόνι να μη γνωρίσουν
Τον ξεγελάσαμε το χρόνο
Πνοή ανέμου η αστραφτερή λεπίδα μου
Φυσάει το νεκρικό σου ιστίο
Βυθίζω το μαχαίρι
Άλικα δάκρυα αναβλύζουν από το σώμα σου
Ξανά
Χίλια σ' αγαπώ πλέκω στεφάνι στο κεφάλι σου
Ξανά
Σου έχω φυλάξει ένα κομμάτι ουρανού
Ξανά
Και δυο αστέρια να έχεις συντροφιά
Ξανά
Θα σ' ανταμώσω
Ξανά
Εκεί που υπάρχει μόνο ένα τραγούδι, μια εποχή, ένα φεγγάρι
το δικό μας
Ξανά
Σου σφίγγω το χέρι
Φοβόσουν πάντα το σκοτάδι
Ξανά
Κλειδώνω τα βλέφαρά σου
Ένα όνειρο είναι μόνο αγάπη μου
Ξανά
Σου φτιάχνω με τα υλικά της θλίψης μου ένα παλάτι
Ξανά
Εκεί σε στέλνω γαλήνια και παγωμένη
Ξανά
Στο μάταιο ταξίδι όλων των αποκαμωμένων κεριών
Ξανά
Εκεί χορεύει καπνίζοντας η σβησμένη σου ανάσα
Κομμάτια από γυαλί σε φλογισμένο πάτωμα
Ανταύγειες του χρώματος που πάντα αγαπούσες
Ένα άγριο ρόδο φυτεύω στην αγκαλιά σου
Κόκκινο
9 comments:
PLAKA KANEIS.. EKPLHKTIKO... AFONO ME AFHSES!
'THE AUTHORITY KILLED THE CAT'
ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΓΝΩΣΤΩΝ
ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ? ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ. ΚΑΙ ΠΛΗΡΕΣΤΑΤΟ ΣΕ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ.
so psychedelic! so perfect!
george x.l
Σε σκεφτόμουν
συνέχεια
Καλησπέρα σε όλους! Το κείμενο ήταν εργασία για το σεμινάριο. Το ίδιο βράδυ που μας δόθηκε, μέσα σ' ένα δίωρο, έγραψα το ποίημα. Ήταν από τα πιο περίεργα βράδια. Βούτηξα τόσο βαθιά στην άβυσσο του εαυτού μου, ανέσυρα από τα σκοτάδια τόσο παράξενα συναισθήματα, τόσο ψυχεδαιλικές σκέψεις και εικόνες.. Έπεσα για ύπνο μ'ένα ανακάτεμα στο στομάχι. Σα να κοιμόμουν με το μαχαίρι ακόμα σφιγμένο στο χέρι, σα να είχα σκοτώσει ή να είχα πεθάνει. Ο θάνατος υπήρχε παντού, είχε απλωθεί στα έπιπλα, σε όλο το δωμάτιο, στον αέρα που ανέπνεα, στις νότες που σκορπούσε το adaggio του albinoni.
Κάτσε. Το ξανά ξανά είναι οι μαχαιριές που τις ρίχνει? Απίστευτο. Πραγματικά τρομακτικό.
punks not dead
Άψογο το ποίημα! Ανατριχιαστικό. Σα να μαχαιρώνει εμένα, σα ν'απλώνεται ο θαάνατος πάνω από το δικό μου κεφάλι.
ck/μικρό μου πόνυ
Ναι Τασάν μου. Τα ξανά είναι οι επαναλαμβανόμενες μαχαιριές (στην εγκληματολογία διαχωρίζαμε τα εγκλήματα πάθους από τη βιαιότητα, βαναυσότητα και τον υπερβολικό αριθμό χτυπημάτων που πλέον δεν αποσκοπεί στη θανάτωση του θύματος, αλλά στην εκτόνωση των συναισθημάτων του θύτη). Επίσης μου θυμίζει και το again στο κομμάτι forest των cure. Πρέπει ν'ακούγεται καμιά εικοσαριά φορές, για να τονιστεί το έγκλημα του βιασμού που περιγράφεται.
Δεν τα πάει άσχημα και ο ένας μόνος του ε; χαχα!
Πέρα από την πλάκα έγραψες ένα κείμενο συγκλονιστικό. Κι όσο πιο πολύ κανείς το διαβάζει τόσο πιο πολύ τον παίρνει, τον ρουφάει μέσα του και άπειρα τα συναισθήματα που σου ξυπνάει.
Κάποτε είπα σε έναν πολύ καλό χρήστη της γλώσσας, πολύ πολύ καλό ποιητή. "Δεν θέλω τη δεξιοτεχνία σου παναθεμά σε, το αίμα σου θέλω. Αν δεν δω μια ρανίδα από το αίμα της ψυχής σου μέσα στα κειμενά σου να μη μου ξαναστείλεις".
Εδώ είδα την ψυχή να χύνεται ποτάμι. Νά' σαι καλά.
Post a Comment