AΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΙΙ : Στον Β.

Μαζεύω τα κομμάτια ένα-ένα και θα πρέπει να συνεχίσω τώρα,

χωρίς σώμα, σαν μια σκιά

θα πρέπει να συνεχίσω, να μην ξεχάσω να θυμάμαι

θυμάμαι

η ρόδινη άνοιξη μ' έναν αλάνη ήλιο

η ξεχασιάρα ώρα που πέταγε από πάνω της μια παιχνιδιάρα στιγμή

κι εσύ

άλλοτε το θήραμα, καστανό ελαφάκι αλαφιασμένο,

κι άλλοτε ο κηνυγός, καστανή λεοπάρδαλη

με όλες τις περίεργες κηλίδες της

στα προάστια της νύχτας

στα μπαλκόνια σου κρέμομαι κισσός και γιασεμί και τριανταφυλλιά

με άνθη να στολίζω τα ανάκατα μαλλιά σου, καστανά

μοιάζεις με όλα τα πρωϊνά και όλες τις μουσικές του κόσμου

είσαι η κοφτερή λεπίδα του μαχαιριού

και το αίμα που ξεπηδά από τις ανοιχτές πληγές μου

πανάρχαια γραφή και ραγισματιά σε βράχο

αειθαλές δέντρο και αναρριχητικό φυτό

χρώμα στο λουλούδι και το δηλητήριο στον ανθό

ο κισσός που κρέμεται στο γκρεμό του ιλίγγου

και η φωτιά που καπνίζει την κόλασή μου

πρόσωπο από έβενο, τρομαγμένο, φωτεινό και σκοτεινό μαζί

πρόσωπο που καταβροχθίζω,

τρυφερά σκληρό, λατρεμένα μισητό

χιόνι στην καρδιά ενός καλοκαιριού

πήδακας νερού στην αφιλόξενη έρημο

μήνυμα σε ταξιδιάρικο μπουκάλι

αλάτι των δακρύων απ' τα μάτια μου

μέρες που τραγουδάνε μέσα σε μήνες

χρόνια που ξεχύνονται μέσα σε αιώνες

μια ώρα κι ένα αστέρι

ηλεκτροφόρα καλώδια που αγγίζω με γυμνό χέρι

χλωμό φεγγάρι, κάτω απ' το φως σου ουρλιάζω

χίλιες νύχτες εξαγορασμένες μ' ένα όνειρο

χίλιες εικόνες ζευγαρωμένες σ' ένα όνειρο

χίλια σημεία λαξεμένα από τον ύπνο

βγαλμένα απ' τον πυθμένα μιας αξημέρωτης νύχτας

κι έξω απ' το παράθυρο,

ο χρόνος μάς καρτερεί για να γεράσουμε, να ξεχάσουμε

δεν ξεχνώ

μάτια, μαλλιά... καστανά

χείλη, χέρια... ρόδινα

ένα αρχικό Β. που θα σκάλιζα στον κορμό ενός δέντρου

αν σε γνώριζα παιδί

πόλεις, φώτα, διαδρομές, ονόματα, πρόσωπα..

κι εσύ

πόνος, πόθος, πάθος, πένθος...

κι εσύ

ένα όνομα, ένα πρόσωπο..

το δικό σου

μόνο εσύ.