ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ( ADIEU )

Φθινόπωρο κιόλας! Μα γιατί να θλιβόμαστε για τον προαιώνιο ήλιο όταν καταπιανόμαστε ν' ανακαλύψουμε το θείο φως, μακριά απ' όλους όσους πεθαίνουν με τις εποχές.

Φθινόπωρο. Ανεβασμένη πάνω στις αδιάλυτες ομίχλες η βάρκα μας επιστρέφει πίσω στο λιμάνι της εξαθλίωσης, την πελώρια πόλη με τον ουρανό βαμμένο λάσπη και φωτιά. Α, τα μουχλιασμένα βρωμόπανα, το μουλιασμένο στη βροχή ψωμί, το μεθύσι, οι χίλιοι έρωτες που με σταύρωσαν! Δεν θ' αποκάνει λοιπόν ποτέ τούτη η σαρκοβόρα βασίλισσα εκατομμυρίων νεκρών ψυχών και πτωμάτων που θα κριθούν!

Βλέπω ξανά τον εαυτό μου με δέρμα τουμπανιασμένο από λάσπη και πανούκλα, σκουλήκια στις μασχάλες μου και στα μαλλιά μου, και στην καρδιά μου μεγαλύτερα σκουλήκια ξαπλωμένα μεταξύ αγνώστων δίχως ηλικία, δίχως αίσθημα...

Εκεί μπορεί να 'χα πεθάνει... αφόρητη κλήση! Δεν υποφέρω τη φτώχεια. Και τρέμω το χειμώνα, γιατί είναι η εποχή της άνεσης!

Πότε-πότε κοιτώ τον ουρανό, παραλίες ατέρμονες σκεπασμένες μ' έθνη λευκά, χαρά γεμάτα. Ένα παμμέγιστο χρυσό καράβι πάνωθέ μου, πάλλει τις πολύχρωμες ταινίες του στις αύρες της αυγής.

Έπλασα όλα τα ξεφαντώματα, όλους τους θριάμβους, όλα τα δράματα.

Προσπάθησα ν' ανακαλύψω νέα άνθη, νέα άστρα, νέα σάρκα, νέες γλώσσες.

Πίστεψα πως αποκτούσα υπερφυσικές δυνάμεις.

Ε! Καλά! Πρέπει να θάψω την φαντασία μου και τις θύμησές μου. Πάει περίπατο η ωραία δόξα του καλλιτέχνη και του λογοκλόπου.

Εγώ! Εγώ που αποκάλεσα μάντη ή άγγελο τον εαυτό μου, αδέσμευτος από κάθε ηθική γυρνώ πίσω στο χώμα ν' αποζητήσω ένα χρέος και μια πραγματικότητα ν' ασπαστώ! Χωριάτη!

Απατήθηκα; Η συμπόνια μήπως είναι αδελφή του θανάτου για μένα;

Επιτέλους , θα ζητήσω συγγνώμη επειδή τράφηκα με ψέμματα. Και τώρα ας πηγαίνουμε.

Μα μήτ' ένα χέρι φιλικό. Και πού η βοήθεια;

* * *

Ναι, είναι άτεγκτη η νέα ώρα. Γιατί μπορώ να πω κερδήθηκε η νίκη: ο τριγμός των δοντιών, τα συρίγματα της φωτιάς, οι στεναγμοί της λέπρας κατευνάζουν.

Σβήνουν όλες οι εξευτελιστικές αναμνήσεις.

Τρεχάλα φεύγουν οι τελευταίες μεταμέλειες μου, ζήλεια των ζητιάνων, των ληστών, των νεκρόφιλων, των κάθε είδους αλλόκοτων. Καταραμένοι, τί θα γινόταν αν ζητούσα εκδίκηση!

Πρέπει να είναι κανείς απόλυτα συγχρονισμένος.

Όχι ψαλμοί! Να κρατάς το κερδισμένο έδαφος. Χαλεπή νύχτα.

Το ξερό αίμα καπνίζει στο πρόσωπό μου και δεν έχω τίποτα πίσω μου πέρα από αυτόν τον φρικτό θάμνο!...

Η πνευματική μάχη είναι τόσο βάναυση όσο κι ο πόλεμος των ανθρώπων: αλλά η οπτασία της δικαιοσύνης είναι θέλημα του θεού μόνο.

Και στο μεταξύ, η άγρυπνη θέληση. Ας δεχτούμε με χαρά λοιπόν όλους τους χειμάρρους- της ευεξίας και της αληθινής ευαισθησίας. Και το πρωί, οπλισμένοι με φλογερή υπομονή, θα μπούμε σε πολιτείες μεγαλόπρεπες.

Για ποιό λόγο να μιλώ για χέρι φιλικό;

Είναι όφελός μου πως πια μπορώ να γελώ με τους παλιούς, ψεύτες έρωτές μου και να κάνω να ντρέπονται εκείνα τ' απατηλά ζευγάρια -αντίκρυσα την κόλαση κάθε γυναίκας πίσω κει- και θα είμαι ελεύθερος ν' αδράξω την αλήθεια μέσα σε μια ψυχή και σ' ένα σώμα.

Arthur Rimbaud (Une saison en enfer)