ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Ι : Στον Β.

Ένας ήχος κρυστάλλινος,
μια χορδή από νερό
ένα ψηλόλιγνο δέντρο παλεύει με τον άνεμο
ένα δέντρο καλά ριζωμένο
αν και χορεύοντας
η ροή του ποταμού
που χαιρετάει τις όχθες
κυλάει, προχωρεί,
ανακατεύει, επιστρέφει
μα πάντα φθάνει για να πιεις νερό
ένα βλέμμα κρυστάλλινο, δυο μάτια από νερό
φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι, αστέρια
άνοιξη, καλοκαίρι, αστέρια, φθινόπωρο, χειμώνας
μια αέναη τροχιά εποχών και φωτεινών σημείων
γύρω από την παρουσία σου
παρουσία σαν τρικυμιώδη θάλασσα,
κύμα με το κύμα να τα σκεπάσει όλα
παρουσία σαν τα βρεγμένα φτερά ενός γλάρου που ανοίγουν
κάτω από τον ήλιο
σαν μια φωτιά, κόκκινη, που λυσσομανάει
γλείφοντας τους κορμούς των δέντρων,
στο δάσος μου
σαν ένα τραγούδι που σίγησε ξαφνικά αφήνοντας πίσω του
σκορπισμένες νότες και κομματιασμένους ψιθύρους
σώμα λαμπερό, που ο ήλιος το λούζει
χέρια λαμπερά, στήθος γεμάτο λάμψη, πρόσωπο, όλα ηλιοφώτιστα
σέρνω τα βήματά μου μέσα στους διαδρόμους της φωνής σου
γλιστρώ ανάμεσα στους αντικατοπτρισμούς του χαμόγελού σου
ω εποχές με τις μαγεμένες ημέρες!
στο λιμάνι του κορμιού σου καταφθάνω με διάφανες αποσκευές
ζωγραφιά στο χρώμα των πόθων μου
κόκκινο και λίγο μαύρο και πάλι κόκκινο
σαν το χρώμα του αίματος που αναβλύζεις για να με τρομάξεις
σαν το χρώμα του τριαντάφυλλου που σφίγγεις στα χέρια μου
-πληγωμένα από τ' αγκάθια-
σαν το χρώμα της φλόγας που τρεμοπαίζει μέχρι να σβήσει
πίσω από τον καπνό
-στο μάταιο ταξίδι όλων των αποκαμωμένων κεριών, εκεί πήγαμε-
και είσαι τα σύννεφα που κρέμονται από τον ουρανό μου
η βροχή που πέφτει στο χώμα μου,
πάνω στα κλειδωμένα μου βλέφαρα, στο μέτωπό μου
-δροσιά..-
μετρώ το ανάστημά σου με το χέρι μου
ψηλαφίζοντας σαν τη τυφλή ψάχνω να βρω το μονοπάτι για την καρδιά σου
-κόκκινη, πάλλεται σε αρχέγονους αφρικάνικους ρυθμούς, χορεύοντας-
βαδίζω διασχίζοντας το δάσος των ανείπωτων επιθυμιών σου,
τα βουνά του ξεχασμένου σου γέλιου, το μονοπάτι που απολήγει σε άβυσσο
γλιστρώ, πέφτω, βουτώ μέσα σε θρυμματισμένες μνήμες και σκόρπιες σκέψεις.