LE PLOMBIER (BORIS VIAN)

Τί να πει κανείς για τον Boris Vian... Μηχανικός, ηθοποιός, τραγουδιστής, τρομπετίστας, αρθρογράφος, συγγραφέας... Πέθανε το 1959 , μόλις 39 ετών. Στα μυθιστορήματά του ο σουρρεαλισμός και το παράδοξο ανακατεύονται με τη φαντασία, την ευαισθησία και τη συγκίνηση. Ένας από τους πολύ αγαπημένους μου. Παραθέτω πιο κάτω μικρό αποσπάσμα από ένα διήγημά του.
-------------------------------------------------------------------

Δεν ήταν το κουδούνισμα της Γιασμίνης, που είχε πάει για ψώνια σ' ένα ύποπτο γραφείο παρέα με τον εραστή της. Δεν ήταν ούτε κι ο θείος μου μια και είχε πεθάνει πριν από δύο χρόνια. Ο σκύλος χτύπαγε το κουδούνι δυο φορές, κι εγώ είχα το κλειδί μου. Ωραία, θα 'πρεπε να βρω κάτι άλλο. Το χτύπημα ήταν χαρακτηριστικό: βαρύ..., ασήκωτο, ίσως... όχι, πυκνό, μάλλον.. ένα κουδούνισμα αργό και ακριβό.
Κατά συνέπεια, ο υδραυλικός. Μπήκε εξοπλισμένος με μια τσάντα από δέρμα εξαφανισμένου χορτοφάγου περασμένη στον ώμο του και γεμάτη από σιδερικά που κουδούνιζαν.
-Το λουτρό είναι από εκεί, μου είπε με μια τοξοτική χειρονομία. Δεν έθετε την ερώτηση. Μου μάθαινε επιτέλους που βρισκόταν μέσα σ' αυτό το διαμέρισμα, το λουτρό που, δίχως την παρατήρησή του, για πολύ καιρό ακόμα, θα μπορούσα να είχα παραμελήσει να τοποθετήσω με την ακρίβεια που προϋπόθετε εκ των πραγμάτων η σύντομη φράση του.
Αυτή την ώρα της μέρας, μια και η Γιασμίνη έλειπε, μια και ο θείος μου είχε πεθάνει και μια κι ο σκύλος χτυπούσε το κουδούνι δυο φορές (τις περισσότερες φορές), δεν ήταν στο σπίτι παρά μόνο τα έντεκα ανήψια μου, που ήταν απασχολημένα να παίζουν στην κουζίνα με τη γκαζιέρα, και δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος.

Καθώς ο υδραυλικός έφτανε στο σαλόνι μετά από μια μεγάλη παράκαμψη, αγκιστρωμένος στη χειρονομία του, τον ξανάβαλα στον ίσιο δρόμο και τον οδήγησα έτσι μέχρι το λουτρό. Ετοιμαζόμουν να μπω μαζί του όταν με παραμέρισε, δίχως αγένεια, αλλά με κείνη τη σταθερότητα που ανήκει μόνο στους ειδικούς.

-Δε σας χρειάζομαι πια, μου είπε, κι έπειτα θα κινδυνεύατε να λερώσετε το όμορφο καινούριο κοστούμι σας.

Τόνιζε το καινούριο. Δεν είπα τίποτα , γιατί κάγχαζε και μάλιστα με πονηριά, και πήγα να κόψω την ταμπελίτσα που κρεμόταν. Άλλη μια αμέλεια της Γιασμίνης. Αλλά, σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορείς να περιμένεις από μια γυναίκα που δε σε γνωρίζει, που δεν έχει ακούσει ποτέ να προφέρουν το όνομά σου, που δεν ξέρει καν ότι υπάρχεις, που ίσως να μην υπάρχει ούτε καν η ίδια παρά μόνο μερικώς, ή ακόμα και καθόλου, να σου προσφέρει τις υπηρεσίες μιας αγγλίδας γκουβερνάντας, της Άλις Μάρσαλ, που γεννήθηκε στο Μπρίτζπορτ του Γουιλτσίαρ, και πρόγκηξα την Άλις για τη χρόνια αμέλειά της. Μου απάντησε ότι δε μπορεί κανείς, ταυτόχρονα ν' αποφεύγει να προσέχει τ' ανήψια και να βγάζει τις ταμπελίτσες, κι αναγκάστηκα να υποκλιθώ, γιατί εκείνη τη στιγμή περνούσα την πόρτα που οδηγεί από το διάδρομο στην τραπεζαρία, πόρτα περιβόητα πολύ χαμηλή όπως έχω παρατηρήσει πολλές φορές στον κουφό αρχιτέκτονα που έχει διορίσει ο σπιτονοικοκύρης μου........