ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ

Μετά τη φλόγα της φωτιάς κόκκινη ν' αντανακλά στα ιδρωμένα πρόσωπα
Μετά τη θλιμμένη σιωπή στους πέτρινους κήπους μας, σιωπή...
Μετά την αγωνία στα έρημα βουνά, φοβάμαι...
Τις κραυγές και τους θρήνους
Ταπείνωση και πόνος και μια Βαστίλλη
Εκείνοι που ήταν όρθιοι τώρα λύγισαν
Με γδαρμένα γόνατα, πληγωμένοι,
Με τσακισμένα γόνατα, τρομαγμένοι.
Με αναιμικές προσευχές. Πού θεός;

Δεν έχει για σας νερό μόνο λάσπη
Λάσπη κι όχι νερό και βράχια
Βράχια και πέτρες ξεσκίζουν τις γυμνές σας φτέρνες
Εδώ είναι του θανάτου η χώρα, εδώ είναι της λησμονιάς η χώρα
Μήτε ίσκιος από πλατύφυλλα δέντρα, μήτε ευωδιά από άγρια ρόδα
Εσείς που κύκλους χαράζετε στην ωχρή άμμο
Εδώ δεν έχει νερό μόνο άμμο και βράχια και άμμο
Με βαριά βήματα τις αλυσίδες σας σέρνετε
Μήτε να ξαποστάσετε μήτε να ονειρευτείτε
Όχι για σας
Μήτε γαλήνη μόνο το ουρλιαχτό των πεινασμένων λύκων
Μήτε μοναξιά μόνο το γρύλισμα αυτών που σας χλευάζουν
και σας πυροβολούν με τον δείκτη
Εσείς που καταραμένοι αιώνια θα πηγαίνετε
Αφού το βλέμμα σας τολμήσατε και υψώσατε στα άστρα...