Έξι και πέντε. Μούδιασμα. Μια πεντάλεπτη αιώρηση στους λεπτοδείκτες ενός ανυπόμονου ρολογιού. Δεν θυμάμαι πώς άρχισε. Πού; Πότε; Ποιός; Εγώ... να κάνω ερωτήσεις. Εγώ... να θυμάμαι. Ξημερώνει. Η αρχή μιας μέρας που βουλιάζει ήρεμη σ' ένα φλυτζάνι καφέ - γαλλικός , δύο κουταλιές ζάχαρη, αρκετό γάλα. θυμάμαι. Το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Νικοτίνη. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Φυσάω τον καπνό μου πάνω από τις στέγες των σπιτιών, πάνω από τους βιαστικούς περαστικούς, πάνω από μια θλιμμένη πόλη. Εγώ... να γέρνω το κορμί μου πάνω από τα κάγκελα. Εγώ... να φλερτάρω με το κενό. Υψοφοβία. Έχω άλλα δεκαεννέα τσιγάρα. Η ομίχλη κάνει τα πράγματα να φαίνονται ομορφότερα. Παίζω με τον καπνό. Παίζω με τις φωτιές. Ένα παιδί που κάηκε είμαι, αγαπάω όμως ακόμα τις φωτιές. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και φτιάχνω περίεργα σχήματα. Οπτική παραίσθηση. Θυμάμαι. Να μου διηγείσαι τα ταξίδια σου στο Μεξικό, στη Βιρμανία, στο Μπαλί, στην Κούβα. Να έχεις πάντα στο ψυγείο ένα μπουκάλι λευκό κρασί (ορεινό Σπυρόπουλου) για να συνόδευει το φαγητό μου, τις βραδινές μας συζητήσεις και αργότερα τις σιωπές μας. Μου έφτιαχνες έναν ολόκληρο παράδεισο από λέξεις. Εγώ... Εσύ... Τώρα προχωράω μπροστά. Μιλούσαμε. Έβρισκες χαριτωμένες τις διανοητικές μου ακροβασίες. Χαμογελούσες. Στην πραγματικότητα τις θεωρούσες πολύ ρομαντικές για το δικό σου υλιστικό κόσμο. Αλλά έμπαινες στον κόπο να χαμογελάς και να μου εξηγείς.. Είχες ξεχάσει να ονειρεύεσαι. Δεν ξεχνώ... Όχι εγώ... να ονειρεύομαι. Και θα 'πρεπε ίσως... θα έπρεπε να ήμουν κάποια άλλη. Και τότε θα αγκάλιαζα όλες σου τις ακριβές βεβαιότητες. Όχι εγώ. Στα σαράντα σου χρόνια είχες ξεχάσει να ερωτεύεσαι, είχες ξεχάσει να πονάς... Στα θύμησα; Ταξιδέψαμε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, σβησμένες φωνές, χάρτες των πολύτιμων σωμάτων, βαριές αναπνοές και ανταύγειες του πάθους σε υγρά μάτια. Νόμιζες ότι όλα αγοράζονται. Όχι εγώ. Νόμιζες ότι όλα ελέγχονται. Όχι εγώ. Χίλιες αστραφτερές λεπίδες, χίλια γυμνά μαχαίρια έπεφταν στο κορμί σου και σε μάτωναν. Νόμιζες ότι με ήξερες. Όχι εμένα. Θυμάμαι τον πόνο στο βλέμμα σου, τα συντρίμμια της προδομένης αυτοπεποίθησής σου, τον πυρωμένο εγωισμό σου... Υπάρχουν άνθρωποι που τους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτούν το δάχτυλο. Ε, όπου φτάνει το βλέμμα του καθενός πρίγκηπα... Και ίσως να επέστρεφα για ν΄ακονίσω τη λεπίδα του εγωισμού μου πάνω στο δικό σου, ίσως πάλι να μην έχω χρόνο έχοντας να μεριμνήσω για τόσα ταξίδια στ' αστέρια. Κι έχω μπροστά μου έρωτες ν' αγκαλιάσω, ένα ποτήρι ζωή να ξεδιψάσω πάνω στο τραπέζι μου, μια παιδικότητα να μου χτυπάει το τζάμι, έναν ήλιο να με ζεσταίνει, τόσα βιβλία να διαβάσω, τόσους ανθρώπους να ταξιδέψω, τόση μουσική να ονειρευτώ, τόση ομορφιά να μεθύσω, τόσες γλώσσες να μιλήσω, τόση σιωπή να χαθώ, τόσο πάθος να ξαναγεννηθώ. Κάνε στην άκρη, μου κρύβεις τον ήλιο. Καλή ζωή. Τώρα ξέρεις..
9 comments:
ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΓΝΩΣΤΩΝ
Έχεις πολύ αιχμηρή πένα και είναι αληθινό χάρισμα να διαμορφώνεις μια προσωπικότητα τόσο ισχυρή που να σε λατρεύουν ή να σε μισούν. Καταλαβαίνω ότι μια όμορφη γυναίκα σε μια κοινωνία που βασιλεύει η εικόνα μοχθεί για να βγάλει μπροστά το πνεύμα της (αν αυτό την ενδιαφέρει βέβαια). Στην περίπτωσή σου αντιλαμβάνεσαι ότι το να βρεις σε μια γυναίκα ομορφιά, κομψό ντύσιμο, ερωτισμό, ευφυία, μόρφωση, καλλιέργεια, αντίληψη, παρατηρητικότητα, δυναμισμό, ανεξαρτησία, αυτονομία, αρχές, κοινωνικότητα, λάμψη (θες κι άλλα?) ε καταλαβαίνεις ή θα σε ερωτευτούν μέχρι εκεί που δεν παίρνει ή θα σε τσακίσουν ή και τα δύο..
Αν και στην περίπτωση γυναικών όπως εσύ η ειρωνία και το δηκτικό μοιάζει περισσότερο με ερωτική πρόσκληση και πρόκληση σε κάποιον δυνατότερο από εσένα. Δεν μπορώ να σε φανταστώ να προσεγγίζεις έναν άντρα σαν γατούλα, μάλλον σαν τίγρη που ακονίζει τα νύχια της και πετάει την ειρωνία για να τσεκάρει αν αξίζει το θήραμά της.
Να μην αλλάξεις. Οι άνθρωποι που μας αγγίζουν και μας πληγώνουν είναι αυτοί που φτάνουν μέχρι την καρδιά μας. Και για να φτάσεις εκεί πρέπει να θρυμματίσεις τη βιτρίνα τους και να σπάσεις την επιφάνεια και τις άμυνές τους. Η δηκτικότητα βοηθά. Και η αμεσότητα που έχεις.
αλήθεια,μην γελάσεις, τί ζώδιο είσαι? να ερωτευτείς μικρή γιατί η ενέργεια που έχεις είναι τρομερή..
άντε, εγώ θα στα λέω, ο παππούς...?
EISAI YPEROXH.. SYMFONO ME TH STASH SOU. TO PARELTHON MAS YPONOMEYEI TO PARON MAS OTAN EPISTREFOUME KAI KSANAEPISTREFOUME SE AYTO. KI EINAI KRIMA NA PREPEI NA SKOTOSOUME ENAN ANTHROPO GIA NA TOU APODOSOUME META TIS TIMES POU TOU ARMOZOUN. AN DEN MPORESES NA KRATISEIS MIA GYNAIKA STO PARELTHON, TI SE KANEI NA PISTEUEIS OTI MPOREIS TORA? UPARXEI MIA MONADIKH STIGMH GIA OLA TA PRAGMATA KAI HTAN H STIGMH POU GLISTRAGE STHN AGALIA SOU. EPREPE NA THN KRATHSEIS PIO SFIXTA.....
'THE AUTHORITY KILLED THE CAT'
Κι όμως μοιάζεις πολύ με ζυγό. Χαρακτηρίζεται και η δική σου συμπεριφορά από την διαρκή αναζήτηση μέχρι την ανεύρεση του ιδανικού, κι εσύ έχεις φανερές απαιτήσεις από τους άλλους, δυνατό πνεύμα και υψηλή αισθητική. Και χωρίς να είμαι ειδικός στην αστρολογία, το ζώδιο του σκορπιού νομίζω διακρίνεται για το πάθος του, την εκδικητικότητά του, το πνεύμα και τη δύναμή του και φυσικά.. για το δηλητηριώδες χιούμορ και τις γρήγορες ατάκες του. Έπεσα καθόλου μέσα ή να την κόψω τη Λίτσα Πατέρα; Νίκος
sto xw ksanapei oti se thaymazw aperiorista kai polles fores niwthw kai deos..
xairomai me oli ti simasia tou rimatos xairomai, xairomai pou ''eisevales'' stis zwes mas kai afises ta ixni sou.
k*
Πες μου ότι αυτό είναι το κομμάτι της Κυριακής και με άφησες να διαβάζω για τη κίτρινη τάξη..
Μ'αρέσει. Ένα ποτήρι ζωή. Μονορούφι..
Το επόμενο κείμενο θα είναι μέσα στην τρελή χαρά. Δεν θ' ανεβάσεις Λειβαδίτη, ούτε Έλιοτ, ούτε βέβαια όπερα. Όχι! Στην τελική εσύ έχεις την πολυτέλεια να επιλέγεις. Και οι αναμνήσεις πονάνε και ο πόνος βοηθά να συνειδητοποιήσουμε κάτι για τον εαυτό μας και η απόφασή σου είναι πάντα σεβαστή γιατί ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Άντε μην ταπηροκρανιωθώ.. Και με αυτά τα μαχαίρια κέρδισες όλους εμάς και κόψε με αυτά τα μαχαίρια ένα κομμάτι ευτυχίας σε κάποιον που ΝΑ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙΣ! (τί λέω ο θεός!)
Καλή η Μαρία Κάλλας, αλλά για να ακούσουμε λίγο Exploited να ρθουμε στα ίσια μας!
punks not dead
Τώρα στα κορίτσια έχω απαντήσει στα blog τους, με τα αγόρια να δω πώς θα τα βγάλω πέρα - είστε και αρκετοί.. Ναι, γλυκέ μου Νίκο, το κατέχεις το αστρολογικό (δηλ. περισσότερο δεν γίνεται!), έχω ωροσκόπο ζυγό (εντελώς psycho συνδυασμός..). Ευχαριστώ για όσα γράψατε, ναι, θα ακούσω exploited να έρθω εγώ στα ίσια μου και να φρικάρει ο γείτονας!!! ναι, θα ανεβάσω κάτι χαρούμενο ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω, όχι, στα τριάντα τρία δεν είσαι ακόμα παππούς!!, alex πάντα λες αυτό που χρειάζεται τη στιγμή που πρέπει με το δικό σου ύφος. Φιλιά, να είμαστε καλά και να μοιραζόμαστε τη ζεστασιά, την ομορφιά μας. Είναι δύσκολα εκεί έξω.
cada uno tiene lo que se merece, verdad? No te preocupas. Tu eres una mujer muy importante, muy guapa, muy buena. muchos besos!
Alfredo
Post a Comment